Ha achtervolgers,

Hier weer een nieuwe update!

Een hele groep kinderen staat te roepen langs de kant van de weg. Jaja, de witte mensen zijn hier een hele bezienswaardigheid! We zijn dan ook echt de enige blanken die we tot nu toe zijn tegengekomen op 3 albino’s na!

We beginnen ondertussen al redelijk in te burgeren; ons haar is helemaal ingevlochten (’t zou in de pruikentijd niet misstaan hebben) en onze Nigeriaanse jurken zijn in de running!

Vrijdagmiddag: de kleermaakster komt langs om ons op te meten. Ze maakt tegen Klaasje een opmerking over haar dikke kont (red. dat heeft ze echt niet!). Dit is hier in Nigeria een groot compliment dus dat vatten we ook maar zo op. We krijgen allerlei modebladen en hieruit moeten we een model kiezen wat we leuk vinden. We doen alledrie een verschillende. Over een week zijn de kleren klaar…

Om 5 uur worden we opgehaald door Mr. Achineku en zijn zoon Johnson. Bij deze familie zullen we meerdere keren het weekend doorbrengen. Als er problemen zijn kunnen we daarmee naar hen toe. Ze noemen zichzelf ‘the Nigerian parents’. Het zijn erg lieve mensen die goed voor ons zorgen! In het weekend dat wij er zijn wordt Miss. Achineku ziek. Ze heeft slecht water gedronken. Wij drinken altijd Barna-water uit zakjes. Het moet het beste water uit de omgeving zijn maar echt geweldig lekker is het niet. De plastic smaak proef je overal doorheen. Maar alles went!

Bij de Achineku’s slapen we met z’n 3en op 1 kamer. Klaasje en ik in een 2 persoonsbed, toch beter dan met z’n 3en op een tweepersoonsbed zoals de eerste nacht in Nigeria. Mr. Achineku gaat zondag’s met ons mee naar de kerk, een Engelse dienst. Voordat de preek begint worden er allerlei toespraakjes gehouden. 1 jongen mag een lied zingen, ik snap eerst niet waarom, want echt mooi op toon zingt hij niet dus daar zal het niet omgaan. Later hoor ik dat hij jarig is en daarom voor in de kerk mag zingen.

Als de Engelse dienst is afgelopen lopen we nog even langs de kerk naast de onze waar een TIV-dienst wordt gehouden die nog in volle gang is. We moeten hier voorgesteld worden aan de pastor en andere belangrijke mannen. Deze zitten in een soort van consistorie. Je ziet het bij ons al voor je: terwijl alle mensen nog in de kerk zitten te zingen en de dienst nog lang niet is afgelopen zit de dominee al met de kerkenraad in de consistorie.

We beginnen ondertussen al een beetje te leren hoe we met al die belangrijke personen om moeten gaan. In het begin was elke Nigeriaan hetzelfde voor ons maar nou gaan we de verschillen zien en we kunnen de mensen op de juiste manier aanspreken.

We hebben een goed weekend bij de Achineku’s, ze verzorgen ons echt prima! Toch zijn we ook wel weer blij als we weer naar ‘ons eigen huisje’ kunnen waar we lekker onze gang kunnen gaan.

Maandag beginnen de scholen weer… We mogen nou alle drie naar de Bristoe primary school omdat de Orphanage school aan het staken is. Ze vinden dat ze te weinig geld uitbetaald krijgen van de overheid en daarom sluiten ze de school net zolang tot ze hun zin krijgen. Voor ons wel gezellig dat we nu met z’n 3en op dezelfde school kunnen. Het is best even wennen in het begin. Alles gaat zo anders dan in Nederland! De eerste paar dagen komt ongeveer ¼ van alle leerlingen opdagen. De andere kinderen zijn nog gewoon thuis. We moeten ’s morgens om 7.15 al op school zijn, de school begint om 8.00. In de tussentijd wordt er geoefend met de nieuwe drumtoestellen. Echt knap hoe snel de kinderen het drummen onder de knie krijgen! Wij willen het eigenlijk ook wel maar de kinderen kunnen het 10x sneller leren dan wij, een simpele maat slaan is voor ons al niet makkelijk! Dus we beginnen er maar niet direct aan, komen we ook zo dom over;).

Als het allang 8.00 is geweest wordt er nog steeds gedrumd en van alles gedaan behalve lesgeven. Pas tegen half 10 begint er verandering in te komen. De kinderen moeten zich opstellen in rijen, klas bij klas van klein naar groot. De kinderen worden welkom geheten en er wordt gezongen. Met de hand op het hart wordt het vaderlandse lied gezongen, alle kinderen staan keurig in het gelid. Een jongetje van ongeveer 6 jaar heeft een hand op z’n rug en krijgt direct een harde klap op zijn hoofd. Daar moeten we echt wel aan wennen. Slaan is hier heel normaal. Toch hebben ze echt wel liefde voor de kinderen, ze krijgen net zo goed wel eens een aai over de bol.

Dan mogen wij onszelf nog voorstellen. Maar dat valt een beetje in het water, Hendrikje voelt zich niet echt lekker, of echt niet eigenlijk. Ze is spierwit en valt bijna flauw. De headmiss regelt een chauffeusse die haar naar huis kan brengen, dat denken wij tenminste. Maar als we in de auto zitten vraagt ze ons of we al vaker in het hospital zijn geweest. Wat, hospital? Maar dat is niet nodig! She only needs rest… We kunnen haar er van overtuigen dat een ziekenhuis echt niet nodig is en dan zet ze ons gelukkig gewoon bij ons huisje af.

Dinsdag gaan we weer met z’n allen naar school. De dag begint weer op dezelfde manier als gisteren. Tegen half 10 marcheren de kinderen naar de klassen. De lessen kunnen beginnen. Toch vreemd dat er dan maar 2 kinderen in mijn klas zitten. In de klas van Klaasje en Hendrikje zitten er wat meer maar daar zijn de helft van de tijd weer geen leerkrachten te bekennen.

Hendrikje wordt direct in het diepe gegooid, de headmiss zegt dat zij wel een lesje mag geven. Ze gaat maar wat vertellen over Nederland. Op dat moment komt de leerkracht binnen en de kinderen moeten opdreunen dat ze uit Nederland komt. Dat gebeurd hier trouwens met bijna alle lessen. De leerkracht zegt een zin, bijv.: ‘a computer is an electronic machine that accepts data as input and processes the data into information known as output or results. (Kinderen van 8 jaar.) Dat herhalen de kinderen dan soms wel 10 of 20x en dan moet het in het hoofd zitten. Als Hendrikje later op de morgen vraagt uit welk land ze komt weten de kinderen het niet meer, of dit nou echt altijd de juiste methode is?

De leerkracht uit mijn klas heeft haar kind van bijna een jaar gewoon bij zich. Als het kind honger heeft dan geeft ze hem gewoon de borst. Verder kruipt het een beetje rond of hangt het in een doek op de rug van de moeder, de andere kinderen lijken zich er niet echt aan te storen. Ze zullen het wel gewend zijn! Verder hebben we het echt naar onze zin op deze school, het team is echt aardig en we hebben er leuk contact mee! Dus het zal vast wel goed komen hier…

We leren ook echt al omgaan met primitieve omstandigheden, als we op school naar de wc gaan maar we komen er achter dat er geen closetpapier is dan gebruiken we gewoon een paar bladzijden uit een schrift. Aardappels schillen we met een groot broodmes en ons afwaswater gebruiken we later om onze wc mee door te spoelen! We beginnen dus steeds meer Nigeriaanse meiden te worden, maar alle reacties uit Nederland blijven welkom…!!

(geschreven door Willemijn)