Voor velen van jullie zal het geen nieuws meer zijn maar bij deze de officiële mededeling: wij zijn weer thuis! Veilig en wel en nog steeds blank.

Donderdag is het al vroeg dag voor ons. Bij Willemijn dreigt het even de kant van ‘echt-ziek-zijn' op te gaan, ze heeft me daar een paar opgezette wangen. Pastor Ker vraagt of ze niet even bij de dokter langsmoet, nou laat ons liever eerst terugvliegen naar Nederland. Dat blijkt een goede keuze want nu in Nederland voelt ze zich alweer een stuk beter. Om alles uit te sluiten; het was gewoon griep,homesickis een woord wat niet in ons woordenboek voorkomt, al helemaal wanneer ons huis al bijna in zicht is.

De laatste restjes worden in de koffer gepropt, en vol goede moed halen we de weegschaal op. Zonder de kleren die we weggegeven hebben moet het toch echt wel goed komen. Maar nee hoor, prompt elke koffer die we erop zetten is te zwaar. Maar de Canadese vrouw die we de vorige avond ontmoet hebben helpt ons uit de brand. Zij heeft een overvloed van koffers, dus we pakken gewoon wat spulletjes over in een koffer die zij ons brengt. Dat het een koffer uit de Middeleeuwen lijkt te zijn, doet er niet toe.

Na een reis van ongeveer 4 uur van Jos naar Abuja komen we om ongeveer 3 uur op het vliegveld aan. Sjonge, in weken niet zoveel blanken bij elkaar gezien. Op het vliegveld zijn we terug op de plek waar het allemaal echt begon. Dan merk je toch wel dat je beeld in de weken toch echt wel verandert is als je het gaat vergelijken. Je kijkt zo heel anders tegen Nigeria en alle mensen die er wonen aan. Na een lange poos van wachten kunnen we eindelijk inchecken. We knijpen ons nog wel een beetje over de bagage, want we weten niet zeker of zoveel leren spullen (souvenirs) wel toegestaan zijn om mee te nemen. Maar gelukkig loopt het ook deze keer allemaal op rolletjes!

Om half 8 is het dan echt tijd om afscheid te nemen. Pastor Ker en de driver blijven net zo lang tot er echt niets meer van ons te zien valt zodat ze er zeker van zijn dat we echt weg gaan. Over betrouwbaarheid en verantwoordelijkheid gesproken.

KLM zou KLM niet zijn wanneer we niet in de watten gelegd zouden worden. Om 1 uur 's nachts zitten we prinsheerlijk aan een warme maaltijd en ook voor ontbijt wordt om 5 uur alweer gezorgd. Alleen de zitplek is niet heel comfortabel als slaapplek maar dat maakt ons eigen lekkere bed straks wel weer goed. Na een vliegreis van 8 uur, met een tussenstop van een uur in een ander gedeelte van Nigeria, landt ons vliegtuig vrijdagmorgen om 6 uur op Nederlandse bodem, waar familie en vrienden ons op staan te wachten. Wel een bijzonder moment, waar je toch wel erg vrolijk van wordt.

In Staphorst zijn ze ons ook niet vergeten, als we van de snelweg afkomen pronkt daar een mooi bord met ‘welkom thuis'. Meiden, bedankt! Ook thuis staan/hangen bordjes, spandoeken en slingers om ons te verwelkomen.

Eenmaal thuis lijkt het alsof je nooit weggeweest bent. Alles is zo snel weer normaal, Staphorst is gewoon Staphorst gebleven. Je zit zo weer in het ritme. En zelfs autorijden waarbij je je aan verkeersregels moet houden, lukt. Je denkt nu wel (even) bij veel meer dingen na. Het douchen met een stromend, warm water, een wasmachine die zomaar alle kleren voor je schoonwast, een moeder die voor je kookt, wat een weelde!We moeten er wel om denken dat we niet zomaar alles kunnen zeggen over een persoon die erbij zit, die ons toch niet verstaat. Dus: als we perongeluk over jullie roddelen in jullie bijzijn, neem het ons niet kwalijk;). Het thuis-zijn heeft wel 2 kanten want het Nigeriaanse leven wordt toch ook echt wel een beetje gemist hoor! We hebben het daar zo geweldig naar onze zin gehad!

Al met al kunnen we zeggen dat de 9 weken omgevlogen zijn, vooral als je het achteraf bekijkt. Als je ervoor staat vraag je je af wat je allemaal te wachten staat. En nu kunnen we zeggen: het had allemaal niet mooier gekund, het was ook nog eens erg leerzaam. Alle reden tot dankbaarheid, vooral tot God.

En met het einde aan dit avontuur is er ook een einde gekomen aan het bloggen. We beginnen nu weer aan ons ‘standaardleventje' vol met schooldingen, wat voor jullie waarschijnlijk niet zo interessant is. Het was voor ons heel fijn om zoveel reisgenoten te hebben. Voor belangstellenden; we zijn altijd in om nog meer verhalen te vertellen en ook foto's hebben we niet voor niets gemaakt!

Een groet uit het koude Nederlandvan ons 3!