Back home!

Voor velen van jullie zal het geen nieuws meer zijn maar bij deze de officiële mededeling: wij zijn weer thuis! Veilig en wel en nog steeds blank.

Donderdag is het al vroeg dag voor ons. Bij Willemijn dreigt het even de kant van ‘echt-ziek-zijn' op te gaan, ze heeft me daar een paar opgezette wangen. Pastor Ker vraagt of ze niet even bij de dokter langsmoet, nou laat ons liever eerst terugvliegen naar Nederland. Dat blijkt een goede keuze want nu in Nederland voelt ze zich alweer een stuk beter. Om alles uit te sluiten; het was gewoon griep,homesickis een woord wat niet in ons woordenboek voorkomt, al helemaal wanneer ons huis al bijna in zicht is.

De laatste restjes worden in de koffer gepropt, en vol goede moed halen we de weegschaal op. Zonder de kleren die we weggegeven hebben moet het toch echt wel goed komen. Maar nee hoor, prompt elke koffer die we erop zetten is te zwaar. Maar de Canadese vrouw die we de vorige avond ontmoet hebben helpt ons uit de brand. Zij heeft een overvloed van koffers, dus we pakken gewoon wat spulletjes over in een koffer die zij ons brengt. Dat het een koffer uit de Middeleeuwen lijkt te zijn, doet er niet toe.

Na een reis van ongeveer 4 uur van Jos naar Abuja komen we om ongeveer 3 uur op het vliegveld aan. Sjonge, in weken niet zoveel blanken bij elkaar gezien. Op het vliegveld zijn we terug op de plek waar het allemaal echt begon. Dan merk je toch wel dat je beeld in de weken toch echt wel verandert is als je het gaat vergelijken. Je kijkt zo heel anders tegen Nigeria en alle mensen die er wonen aan. Na een lange poos van wachten kunnen we eindelijk inchecken. We knijpen ons nog wel een beetje over de bagage, want we weten niet zeker of zoveel leren spullen (souvenirs) wel toegestaan zijn om mee te nemen. Maar gelukkig loopt het ook deze keer allemaal op rolletjes!

Om half 8 is het dan echt tijd om afscheid te nemen. Pastor Ker en de driver blijven net zo lang tot er echt niets meer van ons te zien valt zodat ze er zeker van zijn dat we echt weg gaan. Over betrouwbaarheid en verantwoordelijkheid gesproken.

KLM zou KLM niet zijn wanneer we niet in de watten gelegd zouden worden. Om 1 uur 's nachts zitten we prinsheerlijk aan een warme maaltijd en ook voor ontbijt wordt om 5 uur alweer gezorgd. Alleen de zitplek is niet heel comfortabel als slaapplek maar dat maakt ons eigen lekkere bed straks wel weer goed. Na een vliegreis van 8 uur, met een tussenstop van een uur in een ander gedeelte van Nigeria, landt ons vliegtuig vrijdagmorgen om 6 uur op Nederlandse bodem, waar familie en vrienden ons op staan te wachten. Wel een bijzonder moment, waar je toch wel erg vrolijk van wordt.

In Staphorst zijn ze ons ook niet vergeten, als we van de snelweg afkomen pronkt daar een mooi bord met ‘welkom thuis'. Meiden, bedankt! Ook thuis staan/hangen bordjes, spandoeken en slingers om ons te verwelkomen.

Eenmaal thuis lijkt het alsof je nooit weggeweest bent. Alles is zo snel weer normaal, Staphorst is gewoon Staphorst gebleven. Je zit zo weer in het ritme. En zelfs autorijden waarbij je je aan verkeersregels moet houden, lukt. Je denkt nu wel (even) bij veel meer dingen na. Het douchen met een stromend, warm water, een wasmachine die zomaar alle kleren voor je schoonwast, een moeder die voor je kookt, wat een weelde!We moeten er wel om denken dat we niet zomaar alles kunnen zeggen over een persoon die erbij zit, die ons toch niet verstaat. Dus: als we perongeluk over jullie roddelen in jullie bijzijn, neem het ons niet kwalijk;). Het thuis-zijn heeft wel 2 kanten want het Nigeriaanse leven wordt toch ook echt wel een beetje gemist hoor! We hebben het daar zo geweldig naar onze zin gehad!

Al met al kunnen we zeggen dat de 9 weken omgevlogen zijn, vooral als je het achteraf bekijkt. Als je ervoor staat vraag je je af wat je allemaal te wachten staat. En nu kunnen we zeggen: het had allemaal niet mooier gekund, het was ook nog eens erg leerzaam. Alle reden tot dankbaarheid, vooral tot God.

En met het einde aan dit avontuur is er ook een einde gekomen aan het bloggen. We beginnen nu weer aan ons ‘standaardleventje' vol met schooldingen, wat voor jullie waarschijnlijk niet zo interessant is. Het was voor ons heel fijn om zoveel reisgenoten te hebben. Voor belangstellenden; we zijn altijd in om nog meer verhalen te vertellen en ook foto's hebben we niet voor niets gemaakt!

Een groet uit het koude Nederlandvan ons 3!

Farewell to you, bye bye to you

Nog één dag en we stappen het vliegtuig weer in! We hebben ondertussen ons afscheid gehad. Als blijk van waardering hebben we verschillende mensen Hollandse klompjes als cadeau gegeven. Voor Weor en Ker hebben we een speciaal cadeau laten maken omdat zij veel voor ons gedaan hebben. Hiervoor hadden we een foto van ons samen met hen nodig. Op een avond komt Weor bij ons om een foto te laten maken. We vinden het mooi om voor ons huisje op de foto te gaan. Het is erg donker buiten dus er moet op goed geluk een foto worden gemaakt. Er wordt een hele fotoshoot gehouden, dan kunnen we kiezen. Nou, die keuze wordt nog erg moeilijk! Als ik de foto's bekijk op de camera zie ik dat ze niet helemaal perfect gelukt zijn. ‘I don't see your head!' Er is alleen maar een zwart rondje te zien, dat moet dan het hoofd voorstellen. We zetten Weor voor een witte achtergrond en hopen dat het dan beter gaat lukken. Als we de foto zien vertellen we Weor dat het ‘a very nice picture' is. Tjah, we kunnen toch niet vertellen dat z'n hoofd nog steeds onzichtbaar is. Weor is nog maar net de deur uit of de tranen biggelen ons over de wangen van het lachen, die arme man kan er toch ook niks aan doen dat hij zo zwart is?

We worden de laatste week in Gboko nog even overal heen gesleept. Op een avond gaan we eten bij een pastor, z'n naam ben ik ondertussen alweer vergeten maar het eten was best lekker. Ik zal beginnen bij het begin: anderhalf uur na afgesproken tijd worden we opgehaald door Chief Nege. Bij het wegrijden geeft hij direct aan dat hij niet goed kan rijden in het donker. Nou, uit ervaring weten we dat hij het bij daglicht ook al niet al te goed kan dus we zijn benieuwd wat we nu zullen krijgen. We houden inderdaad zo af en toe ons hart vast. We zijn blij voor elke brommer en elke voetganger die hij weet te omzeilen. De auto lijkt nogal een afwijking naar rechts te hebben. Gelukkig gaat het steeds net goed, vooral met behulp van de claxon. Bijna aangekomen op onze bestemming gaat de geasfalteerde weg over in een zandweg vol kuilen en gaten. Het is natuurlijk best lastig om over een grote hobbel heen te gaan, te schakelen en dan ook nog eens naar links te moeten afslaan. Dit gaat dan ook niet helemaal hoe het moet, we horen veel gegas maar er gebeurd vrij weinig, en even later niets meer want de auto slaat af. Hendrikje wil graag haar medeleven even betonen: ‘this is not the best way to drive!' Tjah, hij zal zelf ook wel begrijpen dat er inderdaad mensen zijn die er iets meer handigheid in hebben. We leggen maar gauw uit dat we bedoelen dat ‘the road' hier niet al te gemakkelijk is om op te rijden. Maar we komen veilig aan op onze bestemming en dat is het belangrijkst! De pastor heeft een prima maaltijd klaargemaakt. Z'n vrouw eigenlijk want mannen koken hier nooit. De pastor wil toch wel eens weten hoe we dat doen in Nederland, hij heeft gehoord dat we water aan de kant duwen en dan ons huis ertussen plaatsen. We leggen hem uit dat we hier dijken voor hebben maar het lijkt hem toch maar vreselijk eng om in Nederland te wonen. Het klinkt allemaal natuurlijk ook best wel eng, wij zagen eerst ook best wel op tegen die leeuwen en beren in Nigeria!
Na een gezellige avond gaan we rond half 9 weer naar huis. Chief Nege heeft voor de zekerheid maar een chauffeur ingeschakeld om ons naar huis te brengen, wij zijn hier wel blij mee, hebben we iets meer kans veilig thuis te komen. We voelen ons nu inderdaad wel iets veiliger al zou het handiger zijn als we de elektrische raampjes zelf konden bedienen. De raampjes staan een eindje open, we genieten van de frisse avondlucht. De chauffeur vindt het iets te fris en drukt op het knopje om het raampje te sluiten, niet wetend dat Hendrikje haar hand erbuiten heeft. Ze kan die niet meer op tijd terugtrekken en even later hangt haar hand buiten de auto en de rest erbinnen. Het zit verder nog wel aan elkaar maar echt prettig zit het toch niet. Klaasje roept verschrikt: ‘Her fingers, her fingers!' De chauffeur begrijpt na een pijnlijke minuut wat er aan de hand is en Hendrikje kan haar hand weer binnenboord halen, arme meid!

Vrijdag hebben we ons afscheid van school ‘gevierd'. Wij worden om 10 uur op school verwacht. Vanuit de verte zien we al twee grote party tenten staan, wow, wat hebben ze allemaal voor ons georganiseerd? Als we op het plein aankomen rennen ons honderden kinderen tegemoet. We worden zo ongeveer omvergelopen en met aan elke hand minstens 10 kinderen worden we het plein op getransporteerd.

Het wordt echt zo'n geweldige morgen! Er worden speeches gehouden, dit lijken meer verlanglijstjes voor sinterklaas. Tussen de regels door wordt even verteld wat ze allemaal nog nodig hebben voor school: computers, schoolbus, printers enz. De liederen die voor ons gezongen worden zijn echt ontroerend. De meisjes beginnen gewoon te huilen tijdens het zingen, zo lief! Wij zullen alles en iedereen ook echt gaan missen, het is gewoon een raar idee dat we iedereen waarschijnlijk nooit meer zullen zien. We krijgen een traditionele dans te zien, de kinderen dragen de traditionele lappen stof en onder begeleiding van drums wordt er gedanst. Na afloop moeten wij naar voren komen en krijgen wij een prachtige mooie traditionele stof om ons heen geknoopt met een wat minder prachtige blouse. Dit is een cadeau van alle ouders, een mooie herinnering aan Nigeria!

Zaterdag: een vrije dag, een warme dag, een drukke dag maar bovenal onze afscheidsdag!
Om 4 uur komen onze zwarte vrienden op bezoek en ook onze witte Nigeriaanse vrienden zijn aanwezig. Voor ons gevoel is het niet echt een afscheid, we kunnen het ons nog niet echt voorstellen, veel gezichten zijn zo vertrouwd geworden. Raar dat we veel van deze mensen nu voor het laatst zien. Er worden veel speeches gehouden deze avond. Nigerianen kunnen allemaal erg interessant speechen. Of iets minder interessant maar erg lang. Pastor Ker verteld in z'n toespraak dat hij voor ons gaat bidden of we hier een Nigeriaanse man mogen krijgen. Ik weet niet of we hem daar zo dankbaar voor moeten zijn, we zijn nog lang niet uitgekeken op onze Nederlandse vrienden;)! Corné houdt ook een speech, kort maar krachtig: make new friends, but keep the old, the one is silver but the other gold. Dat is hier inderdaad wel erg toepasselijk, al zullen we onze Nigeriaanse vrienden misschien nooit weer zien, we zullen ze nooit gaan vergeten!

De laatste nacht hier in Nigeria zullen we ook nooit gaan vergeten. We zijn ongeveer klaar om naar bed te gaan als ik een grote kakkerlak zie lopen. Aan veel dingen in Nigeria zijn we gaan wennen maar als we zo'n beest zien lopen we toch liever een straatje om! Of in dit geval ga ik op de bank staan. Maar op die bank voel ik me niet meer veilig als ik opeens nog tientallen andere kakkerlakken zie lopen! De deur is per ongeluk open blijven staan en de kakkerlakken dachten een goodbye party in ons huis te kunnen houden. Hendrikje en Klaasje staan veilig op de gang, ik weet niet hoe snel ik daar ook moet zien te komen. Maar slapen durven we echt niet! We gaan gewapend met bezem opnieuw de kamer in, om de beurt moeten we er eentje doodmaken, net zolang tot er geen eentje meer te bekennen is. Nu durven we lekker te gaan slapen. Als we de volgende ochtend afscheid nemen van de buurvrouw horen we dat ons ongewenste avond-uur niet onopgemerkt is gebleven. Buren hebben naar elkaar gebeld wat er toch aan de hand was. De security-man heeft zelfs om ons huisje gelopen! Ze snappen volgens mij niet echt dat we zo bang voor zulke onschuldige beestjes kunnen zijn...

Dit is het laatste Nigeriaanse verhaal. De volgende aflevering hopen we in Nederland er op te zetten. We zijn op dit moment in Jos, een mooi gebied waar we nog even écht Afrika hopen te kunnen zien... Morgen hoopt ons vliegtuig om 10 voor 10 's avonds richting Schiphol te vertrekken. We kunnen terug zien op een geweldige ervaring.

Een laatste groet vanuit Nigeria!

(geschreven door Willemijn)

V.I.P.` s in een soepjurk!

Hoe voelt het om behandeld te worden als V.I.P.? Wij kunnen er over meepraten. Zaterdag gaan we met pastor en mevrouw Achineku, op weg naar Makurdi naar een bruiloft. Als eerste gaan we naar de kerk. De NKST vrouwen zitten al luidkeels te zingen en te krijsen als we binnenkomen en zo langzamerhand druppelt de kerk verder vol. Er zullen 6 dominees de dienst leiden en hun vrouwen hebben een apart plekje waar ze alles goed kunnen zien en daar mogen wij ook bij zitten. De dienst wordt in de TIV taal gehouden maar de dominees vertellen wel de hele tijd in het Engels wat er gebeurt. Alle belangrijke mensen worden voorgesteld en wij mogen voor in de kerk komen staan, meneer Achineku stelt ons voor. Ik moet er niet aan denken dat er op mijn bruiloft een stel belangrijke buitenlanders voorgesteld moeten worden in de kerk...maargoed, zo gaat dat hier!De vader van de bruid, een bekend politicus, is toch wel zó blij dat we de bruiloft van zijn dochter tot een internationale bruiloft gemaakt hebben!

Laten we het maar omdraaien. Wij vinden het geweldig om een keer een Nigeriaanse bruiloft mee te maken. Alles is zo gekleurd en vol leven. Er wordt veel gezongen en ze hebben echt aandacht besteedt aan details. Zoals de candlegirls die de kaarsen aansteken in de kerk, de twee bloemenmeisjes en de kleine bruid en bruidegom. Alle kleren zijn precies op elkaar afgestemd en ook lopen ze precies in dezelfde maat. Heerlijk als je die kinderen hun taak zo serieus ziet nemen. Wat we ook erg leuk vinden is dat de bruid en de bruidegom allebei hun eigen belofte voorlezen aan elkaar. Maar voor de rest ziet het bruidspaar en niet overgelukkig uit ofzo, emoties tonen is er hier echt niet bij.

Na de kerkdienst gaan we naar een terrein waar de receptie gehouden wordt. We genieten echt met volle teugen. Er is zoveel te zien hier. Je kan zien dat de mensen rijk zijn want het ontbreekt er werkelijk aan niets. We krijgen cola, vruchtensap, een fles wijn, een klein stukje cake en na een tijdje een complete maaltijd. Ook in de toespraken op de receptie worden we door de hoge heren wel een paar keer genoemd en we mogen in de V.I.P. room zitten. Wij zitten aan tafeltjes met een leuk tafelkleedje en beklede stoelen. De andere mensen zitten op gewone stoelen achter elkaar (net als in de kerk zegmaar) en wij krijgen eten op een bord en die andere mensen krijgen eten in een plastic bakje. Tja, verschil moet er wezen hè? Nee, eerlijk..ik vind het best wel een beetje vreemd. We worden overal als heel belangrijke mensen behandeld terwijl wij ook maar gewoon studenten zijn. De mensen hier hebben allemaal de mooiste jurken aan en wij lopen in ons oude kloffie.

Maandag begint het schoolleven weer. We vragen ons af hoe ze het vrijdag gedaan hebben met de testen want woensdag en donderdag hebben wij alles opgeknapt.We komen er snel genoeg achter: Eerst vragen we de juffen of het gelukt is vrijdag en we krijgen te horen dat het klaar is. We zijn bezig geweest en we zijn gefinisht zegt de ene juf met een grote lach. Mooi, helemaal top! Willemijn is aan de beurt om als eerste naar buiten te gaan met onze kinderen en ik help haar het hele stel naar buiten te delegeren. Daarna ga ik weer naar binnen en ik zit nog maar net of de andere juf komt naar me toe met een mega stapel schriften: ‘Can you help me?' Natuurlijk kan ik helpen maar wat blijkt: Dit zijn allemaal schriften van vrijdag. En als ik het scorepapier bekijk zie ik dat ze vrijdag echt maar bijzonder weinig hebben gedaan. En aan de resultaten van de toetsen te zien hebben de kinderen ook maar weinig begeleiding gehad. Jammer dat ze zo met de kinderen omgaan.

Dinsdagavond begint voor Willemijn en mij de voorpret van Hendrikjes verjaardag al. We sturen Hendrikje naar bed en gaan de kamer versieren. We hebben slingers en ballonnen meegenomen uit Nederland en gaan vol goede moed aan de slag. We doen het zo stil mogelijk want Hendrikje mag natuurlijk niks doorhebben. De man van de stroom houdt vanavond wel van grapjes want om de 10 minuten doet hij de stroom even uit en weer aan. Lastig is dat wel want een kamer versieren in het donker gaat niet zo makkelijk. We zijn al wel zo ver aan het Nigeriaanse leven aangepast dat we er niet meer vreemd van opkijken en ook geen opmerking meer over maken, we pakken dan alleen zwijgend onze zaklampjes!

Onze verrassing is zeker geslaagd want Hendrikje voelt zich echt jarig woensdag! Ze mag zelfs op de verjaardag dat ze volwassen wordt (21) voor het eerst in haar leven kaarsjes uitblazen!Top toch?;-) `s Middags en `s avonds komt er visite, het is een heel andere maar toch een super leuke verjaardag! Iedereen die, op wat voor manier dan ook, haar gefeliciteerd heeft, bij deze van Hendrikje heel hartelijk bedankt!

Donderdag gaan we weer naar Makurdi. Mr. Weor heeft geregeld dat we naar een soort van pottenbakkerij gaan.De directrice van onze school en onze buurman gaan ook mee. We zitten dus als sardientjes in een blik want we moeten met z`n 4en op de achterbank. Heerlijk om zo een uur in de auto te zitten, maar niet heus! We hebben allemaal last van de heupen en zweten ons een hoedje. De buurman zit lekker voorin. Hij heeft Bijbels meegenomen om onderweg aan politiemensen te geven. Deze mensen versperren op bepaalde plekken de weg en meestal willen ze geld. De buurman neemt Bijbels mee en zegt dat hij die gaat geven. Slim en goed idee. Zo ben je meteen aan het evangeliseren en ondertussen is de Bijbel ook het symbool wat lijnrecht tegenover hun corrupte gedrag staat. Dat blijkt ook want we hoeven geen enkele keer geld te betalen en we worden altijd de weg weer opgestuurd met de groet: ‘God bless you'.

We bezoeken ook het ministerie van Onderwijs en het house of Assembly. Wat dat mag zijn weten we nog steeds niet helemaal maar het schijnt dat er wetten gemaakt worden. Wanneer dat dan gebeurt is ook nog de vraag want in het hele gebouw zien we maar 1 mannetje werken en dat is een man in de bibliotheek. De rest van de hoge heren zit een beetje achter het bureau, de helft slaapt en de andere helft kijkt televisie. Ja, zo wordt Nigeria vast wel een keer welvarend! De pottenbakkerij is wel echt leuk. Het is de derde beste van de wereld. Dit zou je niet zeggen als je het kleine bedrijfje ziet waar alles zo ongeveer met de hand gemaakt wordt maar ze maken wel super mooie spullen.

Vrijdag is weer onze studiedag. Maar ja, je kan niet veel doen als alle laptops de batterij leeg hebben en er geen stroom is. Ook kunnen we niet in het internetcafé aan het werk want ze zetten om 11 uur de aggregaat pas aan. Ook is het onze postdag. We zijn altijd weer blij om Matthew te zien, als we hem zien betekent het dat hij post voor ons heeft!

Vrijdagmiddag zijn onze tweede Nigeriaanse jurken ook klaar. Als Willemijn de kamer binnenkomt in haar soepjurk liggen we echt helemaal dubbel van het lachen. Het model leek zo leuk in het blad maar het ziet er niet uit. Hendrikje lijkt precies een zeemeermin en de jurk van mij is net een aardappelzak. De naaister moet wel doorgehad hebben dat we ze niet leuk vonden want ze heeft het gehinnik uit de slaapkamers echt wel gehoord. De jurk van Willemijn is te wijd en te lang, die van Hendrikje te strak en ik krijg de mijne niet eens alleen aan en uit! ‘You look beautiful' is de uitroep van de naaister maar we kunnen het echt niet met haar eens zijn!

Dit weekend hebben we weer logees. Daniëlle en Griëlla, HBO-V studenten die werken in het ziekenhuis van Mkar, zijn bij ons. Erg gezellig! En volgende week zaterdag, ja echt, dan hebben we ons afscheidsfeestje hier al. Dus lieve mensen, we zijn al bijna weer thuis!

(geschreven door Klaasje)

Er was eens..

...een grote, zwarte, Nigeriaanse gorilla die elke dag zijn rustige leventje leidde tussen de zieke mensen. Hij had zijn eigen vertrekje in de tuin van het ziekenhuis. Hij genoot van alle mensen om hem heen. Tot de dag dat er opeens 3 blanke meiden voor zijn neus stonden, nooit van zijn leven heeft hij zulke rare wezens gezien. Wat zou jij doen als je deze gorilla was?

Zo eindigt ons heerlijke wandelingetje naar de eerste aap in het wilde Afrika, in een wegvluchten omdat hij ons bekogelt met alles wat hij maar om zich heen kan vinden. Hij vindt ons echt niet leuk aan zijn boze gedrag te zien. Nou, wij vinden hem ook echt niet leuk meer!

Maar het leuke weekend bij de familie Abam maakt alles weer goed, we genieten volop van de gastvrijheid en de vriendelijkheid van deze mensen. Vooral met zoon en dochter Abam kunnen we het goed vinden, ze zijn ongeveer van onze leeftijd. We hebben leuke gesprekken en zo komen we steeds meer over het Nigeriaanse leven te weten. Terfa, de zoon, heeft al 2 jaar een relatie met een meisje maar ze is nog nooit bij hen thuis geweest. Zo gaat dat hier, de toestemming van de ouders is erg belangrijk, en als het even kan zoeken zij een partner voor je uit. 'Als jij met een jongen buiten staat en je vader komt langs, wat zeg je dan?' is hun vraag aan ons. 'Hoi pap' is ons antwoord. Dit vinden ze heel vreemd, dat je zomaar voor je relatie uit durft te komen. Mr. Abam is als het goed is vandaag gearriveerd in Nederland. Hij komt voor De Verre Naasten. Onze families gaan hem naar alle waarschijnlijkheid ontmoeten, zo grappig. Zijn jullie al een beetje aan het oefenen met Engels?

We verbreken ons record qua kerkdiensten. We zitten van half 8 tot half 1 in de kerk. Eerst de Engelse dienst en daarna worden we geacht om naar de TIV-dienst te gaan omdat daar een speciale happening is. De kerk zit bom en bomvol met allerlei belangrijke mensen (onder andere wij natuurlijkJ). En wat er nou zo speciaal aan is? Er worden allerlei certificaten ofzo uitgedeeld en de mensen die ze te krijgen zijn zo te horen toch wel heel geweldig, pure mensenverheerlijking. We eten dit weekend voor de 3^e keer Pounded Yam. Dit keer bij de pastor van de kerk waar we zondags heengaan. De 2 Nederlandse studenten zijn er ook. O ja, of je het gelooft of niet, we hebben zelfs kippenbotten gegeten, je zou het eens moeten proberen. Een ware lekkernij, voor Nigerianen dan.

Op school gaat zo alles z'n gangetje. Onze lesjes buiten vinden plaats wanneer daar tijd en gelegenheid voor is, leuk om te doen. Het is nu al 2 keer gebeurt dat er geen auntie (juf) te vinden was in onze klas, ‘s morgens. Dus we hebben de stoute schoenen maar aan getrokken en geprobeerd, ja echt geprobeerd les te geven voor een klas van 53 kinderen. Pfoei, dat is wel vermoeiend zo'n dag. Wij staan bekend als ‘aunties die niet kunnen slaan', de kinderen weten dit ook en proberen ons dan ook echt uit. Doe ons maar een klasje van 10 kinderen die je al moe genoeg kunnen maken.De laatste dagen van de week zijn er testen. Ik kan het niet anders zeggen als: zooitje ongeregeld. De kinderen doen voor de eerste keer testen, ze moeten het allemaal maar zo snappen en de toetsen worden ter plekke verzonnen. En met een toets met 1 vraag is het gauw beslist; heb je deze goed dan komt er een 10 te staan, heb je deze fout, dan heb je een 0. Kinderen zijn helemaal bang om dit cijfer thuis te laten zien omdat ze dan weten wat er gebeurt, dan wordt er geslagen. We zeggen best eens tegen elkaar: 'Zie je dit in Nederland al gebeuren?' Wij zetten ons beste beentje voort om een beetje orde in dit alles te scheppen. De vrijdag hebben we ingelast als studiedag, dan kunnen we bezig met ons project. We willen straks natuurlijk wel met een voldaan gevoel naar huis, en we hopen dat ze er op school dan ook verder mee kunnen. Zo het nu lijkt gaat dat lukken en komen we helemaal blij thuis. Veel van onze collega's zijn onze maatjes. Als we op alle uitnodigingen die we van hen krijgen ingaan, moeten we er nog wel een paar weekjes aan vast knopen. Bij 2 collega's zijn we op visite geweest. Leuk om te zien hoe (primitief) ze leven. Onderwijzer zijn is hier absoluut geen vetpot.

We hopen trouwens dat we nog herkend worden straks in Nederland. Er wordt ons hier verteld dat we ‘fatter' geworden zijn. De mensen hier zijn daar helemaal blij om omdat ze aan ons kunnen zien dat we het goed hebben hier. We vinden het zelf nog wel een beetje meevallen en nemen het maar met een korreltje zout. (Daar word je niet dik van, toch?) Straks in Nederland anders maar op rantsoen. Ze zeggen wel meer dingen waarvan we ons afvragen of ze het nou zeggen om ons complimenten te geven, of dat het echt waar is. Bijvoorbeeld dat we bruiner zijn dan toen we aankwamen, terwijl volgens ons onze ‘bruiningstijd' nog moet komen. Het laatste weekje gaan we nog een beetje rondtrekken om wat meer van Nigeria te zien. Dan gaan we er nog even mooi van nemen.

Deze week is het echt extreem hoe vaak het onweert. En niet een beetje, nee, echt heel hard en lang. Het heeft er al voor gezorgd dat mijn laptop voor even uit de running is, de stekker is gesneuveld. Maar gelukkig is er Abam die in Abuja, voor hij op het vliegtuig stapte, voor een nieuwe gezorgd heeft, er is een nieuwe stekker op weg naar ons toe als het goed is.Het is soms ook wel handig dat het zo vaak regent, we zetten dan snel een paar emmertjes buiten, onder de dakgoot. We maken daar heerlijke thee van. Wie komt er bij ons op theevisite?

Er zijn weer nieuwe jurken voor ons in de maak. Deze keer hebben we de stof zelf uitgezocht. Wat blijkt nu? De stof die wij 10x mooier vinden dan die van onze vorige, fruitjurken, is hier ouderwets.

Morgen gaan we het meemaken, we gaan naar een Nigeriaanse trouwerij. Onze Nigeriaanse ouders (zo noemen ze zichzelf), de Achiniku's, zijn uitgenodigd en omdat dit weekend een uitje naar hen gepland staat, mogen wij mee.We zijn erg benieuwd hoe dat allemaal zal gaan.

We zijn al druk aan het denken hoe we afscheid gaan nemen hier, het komt steeds dichterbij en we willen het zeker goed doen. Het idee dat je hier alles en iedereen achterlaat en waarschijnlijk nooit weer ziet is geen leuk idee. Aan de andere kant zien we er ook echt naar uit om in alle vroegte op 30 oktober op Schiphol te landen en iedereen weer te zien.

Fijn om te weten trouwens dat iedereen ons nog niet vergeten is. Dat merken we aan de post en aan de andere reacties de we krijgen, altijd leuk. Ik heb zelfs al een kaartje gekregen voor mijn verjaardag, maar die mag pas woensdag gelezen worden. De meiden hebben hem voor me verstopt om alle verleidingen tegen te gaan.

Tot over, ja echt, een paar weekjes!

Geschreven door Hendrikje

(on)gewenste gasten...

Afgelopen weekend waren we te gast bij de familie Achineku. Erg gezellig. Ze mogen dan al 70 jaar zijn, ze zijn nog zo actief als wat! Ze crossen met z'n tweetjes op de brommer over voor auto's onbegaanbare wegen om te evangeliseren, ze hebben een winkel, doen allerlei werk voor de kerk en dan hebben ze ons ook nog eens een heel weekend over de vloer.

Het is echt grappig om mrs. Achineku in de auto te zien rijden. Als een jongen op brommer niet helemaal volgens de regels rijdt steekt ze haar hoofd buiten het raampje en roept: ‘Nine lifes?' Ze verteld dat in Nigeria verkeersregels niet echt (echt niet) belangrijk zijn, ‘you just drive'. Dat is de enige regel!Hier zijn we ondertussen alwel achter gekomen...

Ze kan ook echt lekker koken. Wij mogen haar eigenlijk nooit ergens mee helpen, ze doet alles voor ons. Maar op zondagmiddag mogen we haar helpen koken. Erg dom dat we dit dan helemaal vergeten, we bedenken het pas als het eten al bijna klaar is. Shame! We kunnen nog net helpen met de eiersalade van 1 meter doorsnee. Echt een gigantische schotel. We hoeven het gelukkig niet allemaal zelf op te eten! De twee Nederlandse HBO-V meiden zijn uitgenodigd. Leuk om onze ervaringen met elkaar te delen! Dokter Peter, die naast de Achineku's woont, is ook aanwezig. Écht aanwezig! Zijn mond staat geen moment stil. We hebben wel lol met elkaar. Hij probeert steeds de vrouwen onderuit te halen (waarom hebben mannen daar toch altijd last van

?) maar tegen 6 vrouwen kan hij niet op! Hij heeft zelf nog geen vrouw. Daar heeft hij nog geen tijd voor gehad. Die plukt hij gewoon een keer van de straat. Als hij een meisje tegenkomt wat hem wel wat lijkt stapt hij op haar af en zegt: ‘I want to marrie you!' Dit lijkt ons niet echt dé manier. Maarja, misschien dat het in Nigeria werkt?

Maandag zijn we weer om 7 uur present op school. Tijdens het ochtendritueel komt één van de leerkrachten uit onze klas naar ons toe. Ze verteld ons dat het baby'tje van de andere leerkracht plotseling is gestorven. Het kindje is vrijdag ziek geworden, nog naar het ziekenhuis geweest en een injectie gehad, maar opeens werd haar toestand minder en zaterdagmorgen is het meisje al gestorven. Wat verschrikkelijk erg! Zo'n lief klein kindje, het lag naast ons in de klas, we hebben het vastgehouden, we hebben het horen huilen, zien drinken, we hebben het gewoon zien leven! Onbegrijpelijk dat datzelfde kindje er nu niet meer is. Wat een klap voor dat gezin. De moeder was zo trots op haar. Logisch, iedere echte moeder is trots op haar kind. Ze hebben maar zo kort van dit kindje mogen genieten. Het meisje was nog maar anderhalve maand.

Ook wij moeten het echt even verwerken, wat fijn dat we nu elkaar hier hebben! De mensen hier laten geen tranen zien, willen geen tranen zien ook. ‘Don't cry, don't cry, it's okey!' Het mooie is dat de headmiss het team oproept om voor haar te bidden: ‘Pray for her, she is very bad!' Tegen de kinderen wordt er verder niets over gezegd. Hoeven zij niet te weten dat het kindje gestorven is? Komen ze er vanzelf achter als ze het kindje niet meer achter in de klas zien liggen? Het werk gaat gewoon door.

Wij moeten ookweer bezig met school. Deze week mogen we beginnen met lesgeven in ‘ons eigen klasje'. Dit klasje bestaat uit 10 kinderen uit primary 1 (groep 3). We geven les in de open buitenlucht. Wel lastig als de regen met bakken uit de lucht komt vallen, dan kan het feest niet doorgaan! Voor de kinderen is het echt een feest, ze komen 's morgens vroeg al naar ons toe gerend om te vragen of ze die dag ‘outside lessons' krijgen. Ook ons bevalt het prima! We beginnen onze draai steeds meer te vinden op school.

We komen wel elke dag nog dingen tegen waar we vreemd van opkijken. Tijdens het ochtendritueel worden er opeens een stuk of 40 kinderen uit de rijen naar voren gestuurd. Deze kinderen hebben de kleren niet schoon genoeg en krijgen hiervoor klappen, heb jij even pech als je moeder de kleren niet wast! Ook wordt er niet altijd even pedagogisch omgegaan met de kinderen: een jongetje heeft nogal moeite met leren en geef een verkeerd antwoord. De juf tekent met wit krijt een kruis op z'n zwarte kroeshaar en zegt: ‘I cancel you!'. Het is heel apart dat we deze zelfde juf aan de andere kant ook vaak op een mooie manier zien lesgeven. Ze betrekt de kinderen op een leuke manier in de les, dit doen lang alle leerkrachten hier niet!

De namen van onze collega's beginnen we langzamerhand te kennen. We zijn langs elke leerkracht geweest om een foto te maken en de naam op te laten schrijven, zo kunnen we thuis ook oefenen. Dat we ons huiswerk niet helemaal goed hebben uitgevoerd blijkt als we op school komen en een collega vraagt of de collega die aan komt lopen wel op de lijst staat. Klaasje zegt: ‘Yes, that's Monday!'We liggen echt in een deuk, het moet Sunday zijn...

Tja, ze kan er ook niets aan doen. We hebben niet al te veel tijd over om namen te gaan bestuderen. Naast ons schoolwerk zijn we druk bezig met het huishouden en met het ontvangen van (on)gewenste bezoekers. Dit laatste wisselt nogal eens. We krijgen veel bezoek van meiden van de Secondary-school. Soms erg gezellig maar af en toe sturen we ze ook wel eens weg. Gelukkig dat onze geweldige buurvrouw ons een handje helpt! Laatst stonden er een paar meiden bij onze achterdeur. Deze deur gebruiken wij eigenlijk nooit maar de meiden wilden niet gezien worden door de buurvrouw, zij is lerares op de Secondary-school en als de meiden te vaak bij ons komen krijgen ze klappen. Maar ze wilden dit risico toch lopen, helaas voor ze laten wij ze niet binnen omdat we het op dat moment echt te druk hebben!

Toch komen de leerlingen van de Secondary-school ons soms ook wel goed van pas. Op een middag ben ik buiten aan het vegen. Een warm werkje onder de brandende zon! Maar we vonden dat ons erf er toch heel wat minder netjes uitzag dan bij de buren (het gras bij de buren is altijd groener). Maar ik dus met onze takkenbos naar buiten om alle rotzooi op te ruimen. De buurman komt langs, hij werk ook op de school, net als zijn vrouw. Hij ziet dat ik aan het vegen ben, ‘i'll send you some pupils to do it for you!' Dit aanbod sla ik niet af al voelt het best wel lui. Een uurtje later ligt ons erf er net zo keurig bij als dat van de buren...

Tijdens onze maaltijden krijgen we regelmatig bezoek van een buurmeid. Ze komt meestal rond een uur of 6 ongevraagd binnenvallen. Ze kijkt ons het eten zo ongeveer van het bord maar zegt niets. Wij proberen af en toe nog een gesprekje aan te knopen maar als we iets zeggen krijgen we het gevoel of we Chinees spreken. Dus we geven het dan maar op... Ze pakt haar mobiel en gaat gezellig zitten bellen. Het is wel handig dat ze geen Nederland verstaat want we praten niet altijd even aardig over haar.

Een andere ongewenste bezoeker presteert het ons zo de angst op het lijf te jagen dat wij de kamer niet meer in durven. Ik zit op dat moment op de wc en hoor opeens een harde gil, het is Hendrikje. Waarom ze gilt is het algauw duidelijk. Onderaan mijn wc-raampje komen de meiden mij waarschuwen dat ik moet blijven zitten waar ik zit. Er zit een vleermuis in de kamer! Op het harde gillen komen de buren algauw aangerend. Onze buurman is erg heldhaftig, gewapend met een bezem loopt hij het huisje binnen. Even later komt hij naar buiten met een zielig dood beestje. Dan kom ik ook te voorschijn te komen, gewapend met camera. Nou durven we!

Ik zal het verhaal positief afsluiten. Zo af en toe krijgen we ook nog gewenste bezoekers

! Gisteren arriveerde hier een ambulance. Er stapten 2 jongens uit. Kerngezond verder hoor! Jan-Arne en Corné lopen stage in een hospital 1,5 uur hier vandaan. Zij zitten ook op de GH en komen van donderdag tot zaterdag bij ons logeren. Erg gezellig!

Gisteravond hebben we metde 8 Nigeriaanse Nederlanders het afscheidsfeestje van Henk gehad. We hebben met z'n allen een heerlijke maaltijd gehad bij chief Nege. Onder een heldere maan hebben we onze mooiste en grappigste ervaringen met elkaar gedeeld. Een mooie en fijne avond!

Wij zitten nou ook alweer over de helft. We hebben het nog steeds prima naar onze zin! Het is geweldig om te zien hoeveel mensen er met ons meeleven. Super bedankt voor al jullie mails, brieven, reacties op site enz.!

So far away from home...

Ha Nederlanders.

Daar zijn we weer. Na 2 vrije dagen gaan we nu alweer 3 dagen naar school. Het leven van uitslapen is alweer voorbij en nu gaat de wekker elke morgen weer om 6 uur.Nouja, zondag is bij ons ook echt geen uitslaapdag want om 7 uur zijn we present in de kerk.We gaan met Henk Oostra naar de Engelstalige leerlingendienst hier op het Bristow terrein.We hebben al gezegd dat ze hier alleen nog een supermarkt hebben moeten op het terrein en we hoeven er nooit vanaf.

Bij de kerk aangekomen kijken we onze ogen uit. Een grote zee van leerlingen (13 tot 17 jaar), echt prachtig om te zien in hun uniformen. Ze hebben echt voor elke gelegenheid een uniform. Schooluniform, kerkuniform, werkuniform, vrijetijdsuniform en zelfs de pyjama`s zijn hetzelfde. Niet dat we ze in de pyjama zien hoor. ;-) Wel jammer dat ze in uniform allemaal zoveel op elkaar lijken. Het is maar goed dat de meiden rokken dragen en oorbellen in hebben want ook de meiden zijn kaal en sommigen lijken dan echt net jongens.

Elke dag komen er meiden van Secondary School even bij ons om de deur, we vragen elke dag maar weer of ze gisteren ook bij ons waren want we zien het verschil echt niet. Soms lijken we heel slim maar dan zien we het gewoon aan een horloge of ketting.

Henk is zondagmorgen onze gast en zondagavond gaan we bij hem in het hotel eten. Daar zijn ook 4 Italianen, 1 Hongaar en 1 Roemeen. Zo hebben we een internationaal ‘blank' gezelschap aan onze tafel. Wel apart om mee te maken als je de vorige 3 weken geen enkele blanke gezien hebt.

`s Avonds komt Abraham Abam met vrouw, zoon en dochter. Abam is een gezien persoon in Nigeria, heeft ooit in de ‘tweede kamer' gezeten maar is er uitgestapt omdat hij niet corrupt wilde zijn. Hij is een vriend en hulp van Henk en als wij ooit problemen zouden krijgen hier kunnen wij ook op hem terugvallen.

Zijn dochter is echt een geval apart, ze zegt alles wat ze denkt. Een leuke meid overigens. Ze geeft ons TIV namen. Elke TIV naam heeft een betekenis en als wij zeggen dat in Nederland de meeste namen geen betekenis hebben vind ze dat maar vreemd. Wij vertellen dat in ons dorp mensen Trijntje en Beertje heten waarop haar vraag komt: ' Kan je mensen dan ook Kopje noemen?'

We worden weer opgehaald door onze ‘persoonlijke chauffeur'. Het is echt te gek voor woorden, wanneer we ergens heen willen, bellen we pastor Ker of hij een chauffeur wil sturen en dan komt zijn zoon om ons ergens heen te brengen. We mogen er beslist niet voor betalen. Hoe we al deze lieve mensen ooit genoeg kunnen bedanken?

Maandag is het Public Holiday maar wij gaan door met onze schoolbezigheden. We hebben een gesprek met de headmiss en Henk over onze plannen op school. De mensen hier zien Henk als onze supervisor dus dat is makkelijk. Dat Henk van de Verre Naasten is en wij van de Gereformeerde Hogeschool komen is een link die ze niet leggen. We laten het mooi zo.Bert, we laten Henk niet alles voor ons opknappen hoor, maar een beetje hulp hier is erg makkelijk. :-)

Maandagmiddag komen de zoon en dochter van Abam, Terfa en Ivy. Ze gaven namelijk aan dat ze wel graag een keer Nederlands eten wilden. Aangezien het brood hier echt niet te eten is maken we elke dag flensjes. (Brood in melk en dan bakken) Dit is iets wat wij alledrie erg lekker vinden en we nodigen hen daarom uit om bij ons te komen eten. Ivy komt in de keuken kijken als Willemijn aan het bakken is en zegt; ‘It`s like DOG food.' Maargoed, eerlijk is eerlijk, ze vinden het lekker.

Dinsdag gaan we druk bezig met onze onderzoeksopzet en de doelen. `s Middags zullen we naar de markt maar omdat het regent wordt het laat in de middag. Wij kijken eerst maar even een filmpje. Wat moet je anders doen op je vrije dag in de regen?Als we op weg gaan om half 4 geeft Henk aan dat hij eerst nog even iets printen moet. Dat is prima. De zoon van mr. Weor gaat met hem mee en wij blijven ‘even' in de auto zitten.

Nou, dat Nigerianen trager zijn dan Nederlanders wisten we al maar dit is echt extreem. We zitten serieus anderhalf uur in de auto te wachten. We staan dichtbij een druk kruispunt dus we hebben genoeg te kijken maar we voelen ons net een beetje als vroeger. Als je moeder zei: ‘Blijf maar even zitten, het duurt niet lang.' Om dan vervolgens als kinderen te denken, het duurt wél lang!We horen achteraf dat het printapparaat eerst nog gemaakt moest worden. Tja, in Nederland is zoiets niet voor te stellen maar hier kan het allemaal.

We zien ondertussen de gekste dingen. Een deurkozijn vervoeren op de brommer, een vrachtwagen volgepakt met mensen (de laadklep open dus 1 keer flink remmen en iedereen vliegt eruit) , vrachtwagens met houten cabines, vrachtwagens met een persoon die tussen de cabine en de laadbak staat (heet zoiets niet een dissel?) een brommer/auto ongeluk en ook wij zelf zijn attractie daar. Drie blanke meiden in een auto, daar moet je een foto van maken!

Op de markt krijgt Willemijn een huwelijksaanzoek van een oud mannetje. ‘I love you'. 'Yes, my boyfriend too.' Dat mensen daarop ‘thank you' zeggen is ook iets wat we nog niet helemaal snappen. Zo zijn er nog wel meer, voor ons rare, uitdrukkingen. Zo zeggen mensen vaak tegen ons ‘well done'. En dat terwijl je niks doet. Of `s morgens vragen ‘how is your day?' en dan meteen doorlopen zonder antwoord af te wachten. Het is niet alleen de standaardzinnetjes die we niet begrijpen, soms is hun Engels ook heel moeilijk te volgen. Zo heeft Hendrikje mij al bijna weggegeven...De meester die (nog steeds) met me trouwen wil zei na een werkbespreking met Hendrikje; ‘Give me your sister.' Hendrikje verstond hem niet helemaal , dacht dat hij het over de les had en zegt; ‘Okay, thats good.' Waarop Willemijn zegt: ‘Weet je wel wat je nu doet, je geeft Klaasje weg.' Het kon gelukkig nog recht getrokken worden dus ik hoef hier niet te blijven!

Maargoed, zo dwaal ik telkens af van mijn onderwerp. We waren dus op de markt. Hier is wel uitkijken geblazen. Automobilisten denken dat ze overal langs kunnen en dan moet je uitkijken want anders beland je op de motorkap. De man stopte trouwens nog wel even om sorry te zeggen maar dat was denk ik omdat ik blank ben.

Woensdag beginnen de scholen weer en woensdag en donderdag hebben we vooral geobserveerd in de klassen om zo informatie te krijgen voor ons onderzoek en hebben we een enquête uitgedeeld onder het team. Vandaag was de laatste dag van de cursus van de Secondary School en we hebben een kijkje genomen hoe de leerkrachten het geleerde in praktijk brachten. Echt interessant!

Onze prinsessenleventje gaat hier gewoon door. De leerlingen willen heel graag onze tassen dragen. We hebben het nu een keer gedaan maar je voelt je echt een lui figuur dan dus dat doen we maar niet weer. Ze willen je overal mee helpen. De meiden van de Secondary School willen ons zelfs helpen wassen. We waren toen net bijna klaar dus we hebben het maar afgeslagen maar volgende keer mogen ze helpen als ze dat graag willen, we vinden het namelijk een vreselijke rotklus.

Onze brandbult is ook iets moois. Iedereen kan zien wat erop ligt dus dingen die de buren niet mogen zien doen we in een plastic tas. Ja, wij eten geen koeienlever en -huid. Aangezien de buren echt raar vinden dat we dit weggooien gaat het maar in een plastic tas op de brandbult. Maar dan de volgende stap, de fik erin. Dat wil nog niet zo goed. De laatste keer kwamen Willemijn en ik op een helder idee. Laten we er benzine overgooien. We hadden nog wat benzine staan voor de generator en hier een klein beetje van op de bult gegoten. Willemijn is gelukkig nog heel maar dat is meer geluk dan wijsheid. Weer een les voor de volgende keer :-)

En vandaag kregen we een super leuke verrassing!Onze families hebben een voedselpakket gemaakt en naar ons opgestuurd. Heerlijk Nederlands eten!Helaas zijn ze hier toch wel erg corrupt en betalen wij er nog een keer 60 euro voor...maargoed, we zijn er wel super blij mee!!

Zoals jullie lezen genieten we nog met volle teugen hier, maar alle reacties van ons ‘thuisfront' blijven leuk!Thanks nog maar een keer weer!

Time flies when you're having fun

Ha meereizigers,

‘Time flies when you are having fun', dat is hier helemaal van toepassing. We zijn alweer op 1/3 van onze hele reis. Voor we het weten is er weer een dag voorbij. Vervelen doen we ons hier niet, we zijn van 's morgens vroeg tot 's avonds in touw. ‘Waar houden jullie je dan zoal mee bezig in het o zo relaxte Afrika?' denk je nu misschien. Dat vertellen we jullie graag.

Vorige week vrijdag werden we bepakt en bezakt naar chief Negé gebracht. Het weekend zullen we daar doorbrengen. Chief Negé is een heel belangrijk man, hij is een gepensioneerd politicus die zich bezighield met het onderwijs van de NKST-kerken. We voelen ons best vereerd. Het wordt een leuk weekend, we ontmoeten nog meer belangrijke mensen een gaan naar de markt. De markt is de enige plek waar we ons niet helemaal op ons gemak voelen. We worden van alle kanten bekeken en nageschreeuwd.

Het is bij andere mensen wel altijd spannend wat de pot schaft. Bij chief Negé moeten we er aan geloven, de pounded yam staat op tafel. Dat is hier een heel populair gerecht en sommige mensen eten het wel 3 keer per dag. Het is een soort meelbal wat ze met de vingers helemaal fijn kneden en dan in een scherp sausje dippen. We hadden er van te voren al over gehoord en zagen er best tegenop. Eerlijk is eerlijk, het is ons niet tegengevallen maar we houden het zelf toch liever bij rijst en aardappelen en de rest van onze eigen gekookte gerechtjes.

Chief Nége neemt ons zondag mee naar een TIV-dienst, een kerkdienst in de taal die hier gesproken wordt. We zijn helemaal op z'n Nigeriaans met onze jurken en vlechtjes (die zijn er inmiddels weer uit, het was meer lastig dan dat het mooi was). Er is een doopdienst, er worden kinderen en volwassenen gedoopt. Wel interessant om te zien hoe dat gaat, het is een dienst vol leven. Maar als je alleen maar dingen ziet en niets verstaat ben je het na 4 uur ook echt wel zat. We proberen ondertussen van de woorden die ze zeggen Nederlandse woorden te maken, dat houdt je wakker. Leuk om een keer zo'n dienst mee te maken maar doe ons de volgende keer maar gewoon weer een Engelse dienst. Dit weekend mogen we thuisblijven. We zijn hier niet zomaar eigen baas over, het wordt allemaal, goedbedoeld voor ons geregeld. Maar gelukkig hebben we gemerkt dat we zelf ook wel wat in de melk te brokkelen hebben. Dit weekend waren er geen families beschikbaar en blijven we heerlijk thuis. Maandag en dinsdag is hier ‘public holiday'. Heel Nigeria ligt plat omdat de moslims dan één of ander iets vieren, hier is geen Wilders die dat tegen kan houden.

Maandag zijn de scholen ‘echt' begonnen. De meeste leerlingen zijn er nu en het verloopt allemaal net iets georganiseerder dan vorige week. Er is nu tenminste een rooster zodat elke leraar weet waar die zijn moet en niet wat doelloos loopt rond te lopen. Wij hebben inmiddels allemaal les gegeven en we zijn er wel achter dat het lastig is om de kinderen zonder slaan te laten gehoorzamen. Hoe we het allemaal precies gaan aanpakken weten we nog niet maar één ding is zeker: slaan doen we zeker niet. Het doet jezelf gewoon zeer wanneer je dat ziet gebeuren. Henk Oostra van de Verre Naasten is nu ook hier. Daar zijn we blij mee want hij kan ons vast helpen met bepaalde dingen, hij is een ervaren man die hier al enkele jaren komt en de mensen kent.Hij houdt zich bezig met cursussen voor leraren op het voortgezet onderwijs hier op het terrein. Gisteren hebben we zo'n cursus bijgewoond, heel interessant. De mensen hier moeten eerst ervan bewust worden dat ze zelf een uniek persoon zijn en dat je iemand bent met eigen ideeën en wensen. Zo moeten ze ook proberen naar leerlingen te kijken en niet als dingen waar je van alles in kan stampen.We zijn nu wat aan het uitproberen met spelletjes op het plein in de pauze. Je hoeft nog maar een klein tekeningetje op het plein, oftewel in het zand te maken of de hele school staat direct om je heen. Ze zijn dolenthousiast wanneer we spelletjes met ze doen. De kinderen zijn erg blij met kleine dingetjes die je voor hen doet. Punten slijpen met een puntenslijper is al heel bijzonder voor hen. Zo bijzonder dat één meisje Klaasje haar puntenslijper zelf ook wel graag wil. Wel heel verleidelijk om die dan in je eigen tas te stoppen. Jammer voor het meisje dat we erachter komen en ze flink op de kop krijgt van haar juf, natuurlijk blijft het minder fijne slaan niet achterwege. Verder genieten we echt volop van de mooie zwarte kindertjes, sommigen zijn zo schattig, misschien nemen we er wel een paar mee straks.

Aan het drummen hebben we ons inmiddels ook gewaagd. Op school wordt het heel veel gedaan en ook in de kerk worden de drums gebruikt. Een meester op school die het heel goed kan, wil het ons ook wel leren. Hebben het nu 1 keer gedaan maar het valt nog niet mee om echt de goede maat te houden en goed te slaan. Maar we hebben nog een aantal weekjes om te oefenen dus als je straks drumles van ons wil kan je dat aangeven.J

We horen heel vaak dat we hier maar moeten blijven, we kunnen hier ook wel trouwen. We doen het vaak met een lachertje af. Maar het wordt serieus wanneer Klaasje een aanzoek van een meester krijgt die bij ons op school rondloopt. 'I like you all, but I like you the most. I like your talk, I like the way you dress'. Hij wil Klaasje overhalen door bananen mee te nemen maar gelukkig voor Klaas heeft hij de volgende dag geen bananen bij hem. Als Klaasje trots de foto's showt van haar boyfriend druipt hij af, het is duidelijk voor hem.

Er kruipen hier soms zulke enge beesten rond. Wij gillen dan de hele buurt bij elkaar terwijl de mensen hier ze rustig met de blote voet wegjagen. Willemijn en ik hebben zelfs een nacht in de kamer geslapen. Willemijn op een matras en ik op de bank. Vlak voor we naar bed wilden signaleerden we een heel eng, groot, zwart beest. Na vergeefse pogingen om hem dood te maken en hij zich uiteindelijk verstopt had besloten we maar om safe te gaan en te verhuizen naar de kamer.

Verder zijn we erg druk met ons huishouden. Onze moeders en toekomstige mannen kunnen blij zijn met zulke vlijtige huisvrouwen. We vegen de vloerbedekking, bij gebrek aan een stofzuiger. De wasmachine is echt een uitvinding geweest want handwassen neemt zoveel tijd in beslag. Vooral als de was net een uurtje buiten hangt en er dan een dikke bui aan komt, dat gebeurt geregeld. Het is nu regenseizoen hier en dan kan het elk moment gaan regenen. Ook als het 's morgens een stralende dag belooft te worden. Gelukkig mogen we soms gewoon in de pauze op school even naar huis om onze was af te halen.

De televisie die ze speciaal voor ons gekocht hebben staat zelden tot nooit aan, vooral omdat we genoeg andere dingen te doen hebben. Er wordt ons geregeld gevraagd of hij kapot is. Nigerianen kunnen niet zonder de televisie, dat is zo ongeveer een van de eerste levensbehoeften hier.

Gisteravond laat staat er opeens een toeterende auto voor de deur. We vragen ons even af wie dat zijn kan. Bij ons weten hebben we geen lift besteld en normaal komt er niemand meer na 9 uur. Als we opendoen staat mr. Weor daar met tasjes in de hand van de Nigeriaanse Mac Donalds (Mr. Big). Hij is naar een vergadering geweest en verrast ons met ijs, drinken en broodjes. Geweldig, wat een man! En er zijn nog zoveel mensen meer die echt zo goed voor ons zijn. Onze buren bijv. Niets is voor hen teveel. De buurman heeft ervoor gezorgd dat we nu af en toe een dag tegen betaling internet hebben hier in ons huisje. De buurvrouw doet graag boodschappen voor ons op de markt. We proberen haar altijd genoeg geld mee te geven. Als ze dan komt en we vragen of ze genoeg had is het nu 2 keer gebeurd dat ze niet genoeg had. Natuurlijk willen we het bedrag gewoon bijbetalen. Dat mag absoluut niet want wij zijn haar ‘visitors'. 'Visitors are blessings from God and God will bless me so much every day'. Erg mooi hoe ze dat ziet en we dringen er dan verder ook niet meer op aan. We bedenken in ieder geval nog een goede manier om hen en de andere mensen hier te bedanken. Tegen alle negatieve verhalen die zich over Nigeria de ronde kunnen doen hebben wij alleen maar lof over de houding van de mensen tegenover ons.

Er valt nog zoveel meer te vertellen maar het verhaal is al weer lang genoeg dus de volgende keer weer een nieuwe uitzending.

Het is fijn om te weten dat er in Nederland aan ons gedacht wordt. De reacties op de site lezen we echt met genoegen. Aline, we hebben nog niet met een emmer op ons hoofd gelopen, dan komen we krom terug. Goed je best blijven doen op school hè.

We denken veel aan Nederland. Vandaag is mijn ma jarig, op afstand vier ik het mee. Gelukkig verloopt het contact goed. Aan iedereen die dit leest de hartelijke groeten van ons hier uit het verre Nigeria.

Ps. Ik hoop dat jullie straks kunnen genieten van de foto's op de site, we gaan het in ieder geval proberen maar duurt vaak erg lang voor ze geladen zijn.

Geschreven door Hendrikje

Abutir va, abutir va...! (de witte mensen komen)

Ha achtervolgers,

Hier weer een nieuwe update!

Een hele groep kinderen staat te roepen langs de kant van de weg. Jaja, de witte mensen zijn hier een hele bezienswaardigheid! We zijn dan ook echt de enige blanken die we tot nu toe zijn tegengekomen op 3 albino’s na!

We beginnen ondertussen al redelijk in te burgeren; ons haar is helemaal ingevlochten (’t zou in de pruikentijd niet misstaan hebben) en onze Nigeriaanse jurken zijn in de running!

Vrijdagmiddag: de kleermaakster komt langs om ons op te meten. Ze maakt tegen Klaasje een opmerking over haar dikke kont (red. dat heeft ze echt niet!). Dit is hier in Nigeria een groot compliment dus dat vatten we ook maar zo op. We krijgen allerlei modebladen en hieruit moeten we een model kiezen wat we leuk vinden. We doen alledrie een verschillende. Over een week zijn de kleren klaar…

Om 5 uur worden we opgehaald door Mr. Achineku en zijn zoon Johnson. Bij deze familie zullen we meerdere keren het weekend doorbrengen. Als er problemen zijn kunnen we daarmee naar hen toe. Ze noemen zichzelf ‘the Nigerian parents’. Het zijn erg lieve mensen die goed voor ons zorgen! In het weekend dat wij er zijn wordt Miss. Achineku ziek. Ze heeft slecht water gedronken. Wij drinken altijd Barna-water uit zakjes. Het moet het beste water uit de omgeving zijn maar echt geweldig lekker is het niet. De plastic smaak proef je overal doorheen. Maar alles went!

Bij de Achineku’s slapen we met z’n 3en op 1 kamer. Klaasje en ik in een 2 persoonsbed, toch beter dan met z’n 3en op een tweepersoonsbed zoals de eerste nacht in Nigeria. Mr. Achineku gaat zondag’s met ons mee naar de kerk, een Engelse dienst. Voordat de preek begint worden er allerlei toespraakjes gehouden. 1 jongen mag een lied zingen, ik snap eerst niet waarom, want echt mooi op toon zingt hij niet dus daar zal het niet omgaan. Later hoor ik dat hij jarig is en daarom voor in de kerk mag zingen.

Als de Engelse dienst is afgelopen lopen we nog even langs de kerk naast de onze waar een TIV-dienst wordt gehouden die nog in volle gang is. We moeten hier voorgesteld worden aan de pastor en andere belangrijke mannen. Deze zitten in een soort van consistorie. Je ziet het bij ons al voor je: terwijl alle mensen nog in de kerk zitten te zingen en de dienst nog lang niet is afgelopen zit de dominee al met de kerkenraad in de consistorie.

We beginnen ondertussen al een beetje te leren hoe we met al die belangrijke personen om moeten gaan. In het begin was elke Nigeriaan hetzelfde voor ons maar nou gaan we de verschillen zien en we kunnen de mensen op de juiste manier aanspreken.

We hebben een goed weekend bij de Achineku’s, ze verzorgen ons echt prima! Toch zijn we ook wel weer blij als we weer naar ‘ons eigen huisje’ kunnen waar we lekker onze gang kunnen gaan.

Maandag beginnen de scholen weer… We mogen nou alle drie naar de Bristoe primary school omdat de Orphanage school aan het staken is. Ze vinden dat ze te weinig geld uitbetaald krijgen van de overheid en daarom sluiten ze de school net zolang tot ze hun zin krijgen. Voor ons wel gezellig dat we nu met z’n 3en op dezelfde school kunnen. Het is best even wennen in het begin. Alles gaat zo anders dan in Nederland! De eerste paar dagen komt ongeveer ¼ van alle leerlingen opdagen. De andere kinderen zijn nog gewoon thuis. We moeten ’s morgens om 7.15 al op school zijn, de school begint om 8.00. In de tussentijd wordt er geoefend met de nieuwe drumtoestellen. Echt knap hoe snel de kinderen het drummen onder de knie krijgen! Wij willen het eigenlijk ook wel maar de kinderen kunnen het 10x sneller leren dan wij, een simpele maat slaan is voor ons al niet makkelijk! Dus we beginnen er maar niet direct aan, komen we ook zo dom over;).

Als het allang 8.00 is geweest wordt er nog steeds gedrumd en van alles gedaan behalve lesgeven. Pas tegen half 10 begint er verandering in te komen. De kinderen moeten zich opstellen in rijen, klas bij klas van klein naar groot. De kinderen worden welkom geheten en er wordt gezongen. Met de hand op het hart wordt het vaderlandse lied gezongen, alle kinderen staan keurig in het gelid. Een jongetje van ongeveer 6 jaar heeft een hand op z’n rug en krijgt direct een harde klap op zijn hoofd. Daar moeten we echt wel aan wennen. Slaan is hier heel normaal. Toch hebben ze echt wel liefde voor de kinderen, ze krijgen net zo goed wel eens een aai over de bol.

Dan mogen wij onszelf nog voorstellen. Maar dat valt een beetje in het water, Hendrikje voelt zich niet echt lekker, of echt niet eigenlijk. Ze is spierwit en valt bijna flauw. De headmiss regelt een chauffeusse die haar naar huis kan brengen, dat denken wij tenminste. Maar als we in de auto zitten vraagt ze ons of we al vaker in het hospital zijn geweest. Wat, hospital? Maar dat is niet nodig! She only needs rest… We kunnen haar er van overtuigen dat een ziekenhuis echt niet nodig is en dan zet ze ons gelukkig gewoon bij ons huisje af.

Dinsdag gaan we weer met z’n allen naar school. De dag begint weer op dezelfde manier als gisteren. Tegen half 10 marcheren de kinderen naar de klassen. De lessen kunnen beginnen. Toch vreemd dat er dan maar 2 kinderen in mijn klas zitten. In de klas van Klaasje en Hendrikje zitten er wat meer maar daar zijn de helft van de tijd weer geen leerkrachten te bekennen.

Hendrikje wordt direct in het diepe gegooid, de headmiss zegt dat zij wel een lesje mag geven. Ze gaat maar wat vertellen over Nederland. Op dat moment komt de leerkracht binnen en de kinderen moeten opdreunen dat ze uit Nederland komt. Dat gebeurd hier trouwens met bijna alle lessen. De leerkracht zegt een zin, bijv.: ‘a computer is an electronic machine that accepts data as input and processes the data into information known as output or results. (Kinderen van 8 jaar.) Dat herhalen de kinderen dan soms wel 10 of 20x en dan moet het in het hoofd zitten. Als Hendrikje later op de morgen vraagt uit welk land ze komt weten de kinderen het niet meer, of dit nou echt altijd de juiste methode is?

De leerkracht uit mijn klas heeft haar kind van bijna een jaar gewoon bij zich. Als het kind honger heeft dan geeft ze hem gewoon de borst. Verder kruipt het een beetje rond of hangt het in een doek op de rug van de moeder, de andere kinderen lijken zich er niet echt aan te storen. Ze zullen het wel gewend zijn! Verder hebben we het echt naar onze zin op deze school, het team is echt aardig en we hebben er leuk contact mee! Dus het zal vast wel goed komen hier…

We leren ook echt al omgaan met primitieve omstandigheden, als we op school naar de wc gaan maar we komen er achter dat er geen closetpapier is dan gebruiken we gewoon een paar bladzijden uit een schrift. Aardappels schillen we met een groot broodmes en ons afwaswater gebruiken we later om onze wc mee door te spoelen! We beginnen dus steeds meer Nigeriaanse meiden te worden, maar alle reacties uit Nederland blijven welkom…!!

(geschreven door Willemijn)