Vriendschap, privacy en cultuurpret

Ha lieve mensen,

Eris weer bijna een week voorbijj en in deze paar dagen hebben wij al weer zo veel beleefd!

Vrijdag nadat we naar het internetcafé geweest zijn gaan we naar de pastor van de kerk. Hij woont op hetzelfde terrein als ons maar we gaan er met de auto heen. Dit zal wel zijn omdat de wegen op het terrein echt super slecht zijn. De auto zou er vanuit elkaar vallen.

Die auto`s hier zijn trouwens een verhaal apart. De auto waar wij nu elke dag mee weg gaan wil heel vaak niet starten. Dat vinden ze helemaal niet erg, ze kijken even onder de motorkap, prutsen wat en starten dan de auto.

Ook zien we nog wel eens auto`s met ‘God is hope' of ‘God bless you'. Als je dan ziet hoe zulke oude auto`s het zijn dan denk je: ja, je kan je hoop ook echt niet op die auto stellen, het is gewoon gevaarlijk om er in te stappen.

Ook hebben we al twee supermarkten van binnen bekeken, dit doet ons denken aan boekjes van vroeger over een kruidenierswinkel. Het is klein winkeltje met vreselijk veel spullen. Je kan het zo gek niet bedenken of het is er. Van etenswaren tot borden, bestek en elektrische apparaten.

Hier op het terrein is het een grote familie en daarin worden wij echt super opgenomen.De buren doen zoveel voor ons. Zaterdag kwam de buurman opeens. Hij ging ons gasstel omwisselen omdat we een gasstel hadden met 2 elektrische en 2 gaspitten. Omdat er meestentijds geen stroom is en er maar 1 gaspit deed hadden we dus maar 1 pit om op te koken. We hadden het zelf nog niet eens opgemerkt maar zo worden onze problemen al verholpen voor we er zelf last van hebben of er zelf erg in hebben.

Zo ook met de generator. `s Avonds zetten we de generator aan als de stroom uitvalt. Dit hoeven we niet zelf te doen maar elke avond komt ons buurmeisje van een jaar of 10 de generator aanzetten. De generator heeft geen stekker maar 2 draadjes. Als hij het dan niet doet, bijt het meisje het rubber er vanaf, buigt de draadjes en steekt ze weer in de generator. Dit is niet zonder gevaar want ik (Klaasje) heb al een schok van dat ding gehad.

Niet dat we altijd blij met ze zijn hoor, soms willen we ze wel graag wegkijken, de buurvrouw komt rustig bij ons in de pannen roeren en iedereen komt op de meest rare tijden bij ons. Maargoed, het hoort er allemaal bij en het went wel.

De kinderen komen ook vaak bij ons. Inmiddels hebben we ze het spelletje ‘elastieken' geleerd en het liedje ‘lees je Bijbel, bid elke dag.' Super leuk om die zwarte kids in het Nederlands te horen zingen.

Zondagmorgen moesten we vroeg ons bed uit, 7 uur begon de Engelse kerkdienst. Als wij daar om 10 over 7 aankomen is er nog bijna niemand. Langzamerhand druppelt de kerk vol, ondertussen begint de eerste spreker met de mededelingen. Er wordt gezongen, gebeden, gelezen en sprekers wisselen elkaar af. Er wordt gevraagd of de mensen die voor het eerst in de kerk zijn willen opstaan. Dat zijn wij dus. We stellen ons voor en daarna wordt een lied gezongen. ‘In the name of Jesus, welcome'. Daarbij komen heel veel mensen naar ons toe en schudden ons de hand. Heel bijzonder! Hierna gaat de dienst verder en om 9 uur zijn we weer thuis.

Dinsdag zijn we naar het ziekenhuis van dokter Gum geweest, dit is de Oostra-Gum kliniek. We hadden al veel gehoord over het ziekenhuis, van dokter Oosterhuis. Hij heeft 7 jaar in Nigeria gewoond en samen hebben ze dit ziekenhuis opgezet. Vandaar dus ook de Oostra-Gum clinic.

Heel bijzonder om te zien hoe een ziekenhuis er uit ziet in Nigeria. We hebben absoluut niets tegen dokter Gum en hij zal vast heel kundig zijn maar wij hopen dat we nooit in een Nigeriaans ziekenhuis hoeven te liggen.

We hebben onze eerste blunder ook al gemaakt. We moeten elke avond al onze deuren op slot doen. De sleutels bewaren we dan op onze kamers. Toen wij dinsdagmorgen de deur naar de kamer wilden openen bleek de sleutel kwijt.Na een halfuur zoeken zonder vinden, besloten we naar de buurvrouw te gaan en te vragen of zij misschien een manier wist om de deur te openen. (schaam, schaam). Zij wist het ook niet maar zij belde iemand en even later kwam er een mannetje aan met een hamer, schroevendraaier en mes en hij heeft onze deur open gemaakt.

Wat blijkt nu, de sleutels liggen gewoon op de tafel in de kamer.

De deur heeft namelijk nog een extra slot, als je die omdraait en dan de deur dichtgooit is de deur ook op slot. Wisten wij veel!Per ongeluk dus dat ding omgedraaid en de deur dichtgetrokken, en tja..toen stonden we aan de verkeerde kant van de deur.

De man heeft meteen gezorgd dat het extra slot niet meer werkt. Ze zullen wel denken, die rare Hollandse meiden kunnen niet eens met sloten omgaan!

We hoefden de vriendelijke man niet te betalen maar hij wilde wel graag de foto die we van hem gemaakt hebben. Nou, dat is prima..foto`s laten ontwikkelen kost hier bijna niks.

Vorige keer kregen we de vraag wat NKST betekent, hier zijn we inmiddels ook achter.

Het staat voor Nongu u Kristu u ken Sudan hen Tiv. Dat staat voor: De kerk van Christus in de sundan (de savannestrook door afrika) bij de Tiv (TIV zijn de mensen hier, de bevolking in Benue State)

Het is een van de twee grootste kerken in Benue State, het heeft 50 scholen voor het voortgezet onderwijs en 500 basisscholen. Waarvan 20 betaald worden door de overheid en de rest wordt gefinancierd door de kerk.

Nu wij wat meer gezien hebben hier zijn wij dubbel dankbaar voor ons huis en het terrein waar het op staat. Vergeleken bij andere terreinen, en sommige huizen hier op dit terrein, hebben wij het hier echt luxe.

Gisteravond hebben we gegeten bij mr. Weor. Hij is een hoog persoon hier. Wat een geweldige lieve man is dat. Voor de goede orde, hij zou onze vader kunnen zijn ; -).

We konden wel in een restaurant zitten zulk lekker eten we kregen. We kregen patat, salade, fruit, kip, rijst, blikjes cola (ook super luxe want we drinken hier voor de rest alleen maar water) en warempel..ijs als toetje, hij had gehoord dat Nederlanders dat lekker vinden. Heeft hij speciaal voor ons ijs gehaald, heerlijk! We hebben hem vriendelijk bedankt!

De vriendin van zijn schoonzus (tja, alles leeft hier bij elkaar in 1 huis) gaat maandag vlechten in ons haar maken. Ze vonden dat ik (Klaasje) zulk mooi haar had, en toen wij zeiden dat wij hun haar mooi vonden, met van die vlechten, boden ze aan om ons haar te vlechten, top!

Lieve mensen, thanks voor jullie reacties, super leuk!

Voor degenen die ons wat willen sturen, ons adres is:

Hendrikje, Willemijn en Klaasje

Dutch students

W.M. Bristow Secondary School

P.M.B. 041

Gboko

Benue State

Nigeria

Een warm welkom..

Ha achtervolgers..

Daar zijn we dan, aangeland, veilig en wel in ons vertrekje in Gboko in Nigeria. Wat kan je in 2 dagen tijd veel meemaken, zien en indrukken opdoen.

Donderdagmorgen om half 10 is het zover, verzameld aan het Geerligsland, met de 3 families op weg naar Schiphol. Daar aangekomen is onze grootste zorg: de bagage. Met 4 koffers, waarvan 1 veel en veel te zwaar was hebben we het toch voor elkaar gekregen om zonder te betalen de koffers het vliegtuig in te laten gaan. (Voor trucs en tips, mail ons;))

Het moment van afscheid nemen breekt aan en alle voorgestelde scenario's blijven achterwege. Natuurlijk gaan we ze missen maar als het goed is zijn de 9 weekjes zo voorbij.

KLM zorgt goed voor ons, we hebben een relaxte vlucht en landen op schema op het vliegveld van Abuja. Zo koud het in het vliegtuig was (buitentemperatuur van -55 graden), zo warm is het wanneer we het vliegtuig uitstappen. Een warm welkom. Opeens is het alleen nog maar zwart om je heen, een apart gevoel geeft dat. Als er nu maar écht iemand staat om ons op te wachten. Eerst de bagage van de band gehaald en toen het hoekje om en.. ja hoor, een bordje NKST church erop met onze namen. Samuel Vershima himself (soort baas van de kerk) met zijn chauffeur. Buitengekomen hoor je alleen maar getoeter van auto's die dwars door elkaar heenrijden allemaal. Bagage ingeladen, klaar om te gaan rijden maar opeens staan we stil om God te danken voor een behouden reis. Heel bijzonder hoe ze dat doen, zo midden op de weg.

We zijn blij op bed te liggen in een hotel wat er allemaal goed uitziet. Het Engels praten was inmiddels begonnen, de omschakeling viel mee. Maar soms moet je toch echt wel erg goed nadenken, gelukkig komen we er met z'n allen aardig uit. Op de late avond zijn Ker (Samuel Vershima) en zijn knecht nog Abuja in te gaan om een Nigeriaanse simkaart voor ons te halen terwijl we dat zomaar tussen neus en lippen door gezegd hadden dat we die nog hebben moesten, ze doen echt alles voor ons!

Na een onrustige nacht, met z'n 3en in een 2persoonsbed, hard geluid van de jawel, airco, de regen, op weg naar Gboko. In Abuja nog onze euro's gewisseld in naira's, poeh, wat lijkt het dan dat je veel geld hebt. 1 euro is ongeveer 223 naira.

Onderweg komen we ogen tekort, je ziet zoveel. Het verkeer alleen al, het rijdt allemaal door elkaar en als je iemand inhaalt toeter je even zodat de ander weet dat je eraan komt, volgens ons kan je gewoon beter je spiegels gebruiken;) Maar gelukkig zitten we bij een ervaren chauffeur in de auto en voelen we ons niet onveilig. In totaal rijden we ongeveer 6 uur voor we aankomen in Gboko.

En zodra we het terrein Bristow oprijden voel je opnieuw spanning, wat zal ons hier opwachten? We worden hartelijk welkom geheten door Mr. Weor (de baas van de NKST scholen) die in een GH-shirt ons op stond te wachten. We worden voorgesteld aan de allerhoogste baas van de kerk en aan nog zoveel mensen meer. We hebben wel tig keer moeten horen dat we welkom waren, heel fijn maar ondertussen voelt het ‘thank you' zeggen een beetje afgezaagd. Je voelt je toch wel onwennig op zulke momenten van kennismaking met hoge en minder hoge mensen en kinderen: hoe moet ik me gedragen, geef ik een hand, stel ik me voor, hoe kan ik me het beste uitdrukken? Allemaal vragen die door je hoofd spoken. Maar ze blijven super aardig dus zo slecht zullen we het niet doen;)

Op naar ons huisje, opnieuw ben je erg benieuwd wat je aantreft. Het is meer dan we verwacht hadden, een groot huis, schoon en helemaal opnieuw ingericht voor ons. Hier gaan we het wel uithouden de komende weken. Alleen de mensen die in- en uitlopen om vanalles voor je te doen (water halen, eten brengen,) en die aan tafel komen zitten om mee te eten, moeten we een beetje aan wennen, maar dat zal na verloop van tijd wel minder worden. Op zo'n moment is het best fijn dat wij kunnen zeggen wat we er echt over denken tegen elkaar, in het Nederlands, zonder onbeleefd over te komen.

Het eten is een verhaal apart, waar we toch best wel aan moeten wennen. Je wilt niet onvriendelijk overkomen maar sommige dingen maken al dat je de eetlust over gaat. Maar dat zal na verloop van tijd ook wel wennen en gelukkig mogen we ons eigen potje koken.

Vannacht op ons eigen bedje geslapen en we kwamen alle 3 tot de conclusie dat hij echt wel goed slaapt, we moeten zelfs moeite doen om eruit te komen. De vroege opsta-tijden zullen nog wel even wennen zijn. Morgen begint de Engelse kerkdienst om 7 uur al.

7 september beginnen de scholen te draaien, tot die tijd hebben we de tijd om een blanke Nigeriaan te worden. Jullie kunnen uit de verhalen vast al wel concluderen dat we het tot nu toe goed naar onze zin hebben en dat het woord ‘cultuurshock' (nog) niet op ons van toepassing is.

Bedankt voor de reacties en nu zal het helemaal fijn zijn om reacties uit ons kikkerlandje te lezen.

Ons adres en de mobiele nummers zullen we de volgende keer erbij zetten. Ga nu proberen een paar foto's erop te zetten.

Goodbye!

Geschreven door Hendrikje.

Klaar voor de start...

Hallo allemaal,

De laatste dagen hier in Nederland zijn aangebroken! Donderdag vertrekt ons vliegtuig richting Nigeria. Het afscheid nemen is dus ook aangebroken, delaatste keer metde vriendinnen bij elkaar voor Willemijn. Meiden, super bedankt, het was geweldig!Vanavondhebben Hendrikje en ik (Klaasje) een gezellig avondje met onze vriendinnen en dan als laatste moeten we natuurlijk ook nog afscheid nemen van onze families en boyfriends.Afscheid nemen is niet leuk maarhet heeft ook een hele mooie kant; zo voel je de band die je met de mensen hebt.

De afgelopen tijd hebben we natuurlijk zelf heel veel voorbereid. De koffers worden ingepakt, telkens weer even naar de weegschaal, maar tot nu toe valt het ons reuze mee wat er allemaal inpast. Alleen Willemijn heeft er nogal moeite mee. Het zal wel aan haar liggen want bij ons past het allemaal prima :-)

Maar ook in Nigeria hebben ze niet stil gezeten horen we net. Bert Kuiper (onze coach van school) heeft veel contact gehad met mr. Weor, de man die voor ons onderkomen zorgt. We hoorden dat ze in NIgeria vandaag allemaal bij elkaar komen om nog even de puntjes op de i te zetten. Dat geeft ons het gevoel dat we welkom zijn en dat voelt goed.

We gaan nu zelf nog even contact opnemen met de mensen daar. Als het telefonisch tenminste lukt, want dat laat nog wel eens te wensen over. Anders moet het per mail maar dan is er een grote kans dat ze die nog niet gelezen hebben als wij aankomen, op z`n Nigeriaans!

Als alles volgens de planning gaat komt de volgende blog uit Nigeria!

Ps. super bedankt voor de reacties die we al gehad hebben, heel erg leuk om te lezen, ga er vooral mee door! :-)

Liefs,wij3

Onze site in de lucht :)

Hallo allemaal,

Op deze site willen wij jullie op de hoogte houden van onze belevenissen als wij in Nigeria zijn. We hopen op 27 augustus te vertrekken en 30 oktober in alle vroegte weer terug in Nederland te zijn!

Om alvast een beetje in de stemming te komen hebben we vandaag ons weblog maar even aangemaakt, leek ons wel een goed begin. ;)

Verder hebben we onze tickets geboekt, verzekeringen afgesloten en vandaag zelfs de eerste 3 vaccinaties gehad.

We hopen op een super leuke en leerzame tijd in Nigeria. Bij het profiel kan je zien wat we daar precies gaan doen.

Alvast veel leesplezier!

Groetjes Willemijn, Hendrikje en Klaasje