Ha meereizigers,

‘Time flies when you are having fun', dat is hier helemaal van toepassing. We zijn alweer op 1/3 van onze hele reis. Voor we het weten is er weer een dag voorbij. Vervelen doen we ons hier niet, we zijn van 's morgens vroeg tot 's avonds in touw. ‘Waar houden jullie je dan zoal mee bezig in het o zo relaxte Afrika?' denk je nu misschien. Dat vertellen we jullie graag.

Vorige week vrijdag werden we bepakt en bezakt naar chief Negé gebracht. Het weekend zullen we daar doorbrengen. Chief Negé is een heel belangrijk man, hij is een gepensioneerd politicus die zich bezighield met het onderwijs van de NKST-kerken. We voelen ons best vereerd. Het wordt een leuk weekend, we ontmoeten nog meer belangrijke mensen een gaan naar de markt. De markt is de enige plek waar we ons niet helemaal op ons gemak voelen. We worden van alle kanten bekeken en nageschreeuwd.

Het is bij andere mensen wel altijd spannend wat de pot schaft. Bij chief Negé moeten we er aan geloven, de pounded yam staat op tafel. Dat is hier een heel populair gerecht en sommige mensen eten het wel 3 keer per dag. Het is een soort meelbal wat ze met de vingers helemaal fijn kneden en dan in een scherp sausje dippen. We hadden er van te voren al over gehoord en zagen er best tegenop. Eerlijk is eerlijk, het is ons niet tegengevallen maar we houden het zelf toch liever bij rijst en aardappelen en de rest van onze eigen gekookte gerechtjes.

Chief Nége neemt ons zondag mee naar een TIV-dienst, een kerkdienst in de taal die hier gesproken wordt. We zijn helemaal op z'n Nigeriaans met onze jurken en vlechtjes (die zijn er inmiddels weer uit, het was meer lastig dan dat het mooi was). Er is een doopdienst, er worden kinderen en volwassenen gedoopt. Wel interessant om te zien hoe dat gaat, het is een dienst vol leven. Maar als je alleen maar dingen ziet en niets verstaat ben je het na 4 uur ook echt wel zat. We proberen ondertussen van de woorden die ze zeggen Nederlandse woorden te maken, dat houdt je wakker. Leuk om een keer zo'n dienst mee te maken maar doe ons de volgende keer maar gewoon weer een Engelse dienst. Dit weekend mogen we thuisblijven. We zijn hier niet zomaar eigen baas over, het wordt allemaal, goedbedoeld voor ons geregeld. Maar gelukkig hebben we gemerkt dat we zelf ook wel wat in de melk te brokkelen hebben. Dit weekend waren er geen families beschikbaar en blijven we heerlijk thuis. Maandag en dinsdag is hier ‘public holiday'. Heel Nigeria ligt plat omdat de moslims dan één of ander iets vieren, hier is geen Wilders die dat tegen kan houden.

Maandag zijn de scholen ‘echt' begonnen. De meeste leerlingen zijn er nu en het verloopt allemaal net iets georganiseerder dan vorige week. Er is nu tenminste een rooster zodat elke leraar weet waar die zijn moet en niet wat doelloos loopt rond te lopen. Wij hebben inmiddels allemaal les gegeven en we zijn er wel achter dat het lastig is om de kinderen zonder slaan te laten gehoorzamen. Hoe we het allemaal precies gaan aanpakken weten we nog niet maar één ding is zeker: slaan doen we zeker niet. Het doet jezelf gewoon zeer wanneer je dat ziet gebeuren. Henk Oostra van de Verre Naasten is nu ook hier. Daar zijn we blij mee want hij kan ons vast helpen met bepaalde dingen, hij is een ervaren man die hier al enkele jaren komt en de mensen kent.Hij houdt zich bezig met cursussen voor leraren op het voortgezet onderwijs hier op het terrein. Gisteren hebben we zo'n cursus bijgewoond, heel interessant. De mensen hier moeten eerst ervan bewust worden dat ze zelf een uniek persoon zijn en dat je iemand bent met eigen ideeën en wensen. Zo moeten ze ook proberen naar leerlingen te kijken en niet als dingen waar je van alles in kan stampen.We zijn nu wat aan het uitproberen met spelletjes op het plein in de pauze. Je hoeft nog maar een klein tekeningetje op het plein, oftewel in het zand te maken of de hele school staat direct om je heen. Ze zijn dolenthousiast wanneer we spelletjes met ze doen. De kinderen zijn erg blij met kleine dingetjes die je voor hen doet. Punten slijpen met een puntenslijper is al heel bijzonder voor hen. Zo bijzonder dat één meisje Klaasje haar puntenslijper zelf ook wel graag wil. Wel heel verleidelijk om die dan in je eigen tas te stoppen. Jammer voor het meisje dat we erachter komen en ze flink op de kop krijgt van haar juf, natuurlijk blijft het minder fijne slaan niet achterwege. Verder genieten we echt volop van de mooie zwarte kindertjes, sommigen zijn zo schattig, misschien nemen we er wel een paar mee straks.

Aan het drummen hebben we ons inmiddels ook gewaagd. Op school wordt het heel veel gedaan en ook in de kerk worden de drums gebruikt. Een meester op school die het heel goed kan, wil het ons ook wel leren. Hebben het nu 1 keer gedaan maar het valt nog niet mee om echt de goede maat te houden en goed te slaan. Maar we hebben nog een aantal weekjes om te oefenen dus als je straks drumles van ons wil kan je dat aangeven.J

We horen heel vaak dat we hier maar moeten blijven, we kunnen hier ook wel trouwen. We doen het vaak met een lachertje af. Maar het wordt serieus wanneer Klaasje een aanzoek van een meester krijgt die bij ons op school rondloopt. 'I like you all, but I like you the most. I like your talk, I like the way you dress'. Hij wil Klaasje overhalen door bananen mee te nemen maar gelukkig voor Klaas heeft hij de volgende dag geen bananen bij hem. Als Klaasje trots de foto's showt van haar boyfriend druipt hij af, het is duidelijk voor hem.

Er kruipen hier soms zulke enge beesten rond. Wij gillen dan de hele buurt bij elkaar terwijl de mensen hier ze rustig met de blote voet wegjagen. Willemijn en ik hebben zelfs een nacht in de kamer geslapen. Willemijn op een matras en ik op de bank. Vlak voor we naar bed wilden signaleerden we een heel eng, groot, zwart beest. Na vergeefse pogingen om hem dood te maken en hij zich uiteindelijk verstopt had besloten we maar om safe te gaan en te verhuizen naar de kamer.

Verder zijn we erg druk met ons huishouden. Onze moeders en toekomstige mannen kunnen blij zijn met zulke vlijtige huisvrouwen. We vegen de vloerbedekking, bij gebrek aan een stofzuiger. De wasmachine is echt een uitvinding geweest want handwassen neemt zoveel tijd in beslag. Vooral als de was net een uurtje buiten hangt en er dan een dikke bui aan komt, dat gebeurt geregeld. Het is nu regenseizoen hier en dan kan het elk moment gaan regenen. Ook als het 's morgens een stralende dag belooft te worden. Gelukkig mogen we soms gewoon in de pauze op school even naar huis om onze was af te halen.

De televisie die ze speciaal voor ons gekocht hebben staat zelden tot nooit aan, vooral omdat we genoeg andere dingen te doen hebben. Er wordt ons geregeld gevraagd of hij kapot is. Nigerianen kunnen niet zonder de televisie, dat is zo ongeveer een van de eerste levensbehoeften hier.

Gisteravond laat staat er opeens een toeterende auto voor de deur. We vragen ons even af wie dat zijn kan. Bij ons weten hebben we geen lift besteld en normaal komt er niemand meer na 9 uur. Als we opendoen staat mr. Weor daar met tasjes in de hand van de Nigeriaanse Mac Donalds (Mr. Big). Hij is naar een vergadering geweest en verrast ons met ijs, drinken en broodjes. Geweldig, wat een man! En er zijn nog zoveel mensen meer die echt zo goed voor ons zijn. Onze buren bijv. Niets is voor hen teveel. De buurman heeft ervoor gezorgd dat we nu af en toe een dag tegen betaling internet hebben hier in ons huisje. De buurvrouw doet graag boodschappen voor ons op de markt. We proberen haar altijd genoeg geld mee te geven. Als ze dan komt en we vragen of ze genoeg had is het nu 2 keer gebeurd dat ze niet genoeg had. Natuurlijk willen we het bedrag gewoon bijbetalen. Dat mag absoluut niet want wij zijn haar ‘visitors'. 'Visitors are blessings from God and God will bless me so much every day'. Erg mooi hoe ze dat ziet en we dringen er dan verder ook niet meer op aan. We bedenken in ieder geval nog een goede manier om hen en de andere mensen hier te bedanken. Tegen alle negatieve verhalen die zich over Nigeria de ronde kunnen doen hebben wij alleen maar lof over de houding van de mensen tegenover ons.

Er valt nog zoveel meer te vertellen maar het verhaal is al weer lang genoeg dus de volgende keer weer een nieuwe uitzending.

Het is fijn om te weten dat er in Nederland aan ons gedacht wordt. De reacties op de site lezen we echt met genoegen. Aline, we hebben nog niet met een emmer op ons hoofd gelopen, dan komen we krom terug. Goed je best blijven doen op school hè.

We denken veel aan Nederland. Vandaag is mijn ma jarig, op afstand vier ik het mee. Gelukkig verloopt het contact goed. Aan iedereen die dit leest de hartelijke groeten van ons hier uit het verre Nigeria.

Ps. Ik hoop dat jullie straks kunnen genieten van de foto's op de site, we gaan het in ieder geval proberen maar duurt vaak erg lang voor ze geladen zijn.

Geschreven door Hendrikje