Afgelopen weekend waren we te gast bij de familie Achineku. Erg gezellig. Ze mogen dan al 70 jaar zijn, ze zijn nog zo actief als wat! Ze crossen met z'n tweetjes op de brommer over voor auto's onbegaanbare wegen om te evangeliseren, ze hebben een winkel, doen allerlei werk voor de kerk en dan hebben ze ons ook nog eens een heel weekend over de vloer.

Het is echt grappig om mrs. Achineku in de auto te zien rijden. Als een jongen op brommer niet helemaal volgens de regels rijdt steekt ze haar hoofd buiten het raampje en roept: ‘Nine lifes?' Ze verteld dat in Nigeria verkeersregels niet echt (echt niet) belangrijk zijn, ‘you just drive'. Dat is de enige regel!Hier zijn we ondertussen alwel achter gekomen...

Ze kan ook echt lekker koken. Wij mogen haar eigenlijk nooit ergens mee helpen, ze doet alles voor ons. Maar op zondagmiddag mogen we haar helpen koken. Erg dom dat we dit dan helemaal vergeten, we bedenken het pas als het eten al bijna klaar is. Shame! We kunnen nog net helpen met de eiersalade van 1 meter doorsnee. Echt een gigantische schotel. We hoeven het gelukkig niet allemaal zelf op te eten! De twee Nederlandse HBO-V meiden zijn uitgenodigd. Leuk om onze ervaringen met elkaar te delen! Dokter Peter, die naast de Achineku's woont, is ook aanwezig. Écht aanwezig! Zijn mond staat geen moment stil. We hebben wel lol met elkaar. Hij probeert steeds de vrouwen onderuit te halen (waarom hebben mannen daar toch altijd last van

?) maar tegen 6 vrouwen kan hij niet op! Hij heeft zelf nog geen vrouw. Daar heeft hij nog geen tijd voor gehad. Die plukt hij gewoon een keer van de straat. Als hij een meisje tegenkomt wat hem wel wat lijkt stapt hij op haar af en zegt: ‘I want to marrie you!' Dit lijkt ons niet echt dé manier. Maarja, misschien dat het in Nigeria werkt?

Maandag zijn we weer om 7 uur present op school. Tijdens het ochtendritueel komt één van de leerkrachten uit onze klas naar ons toe. Ze verteld ons dat het baby'tje van de andere leerkracht plotseling is gestorven. Het kindje is vrijdag ziek geworden, nog naar het ziekenhuis geweest en een injectie gehad, maar opeens werd haar toestand minder en zaterdagmorgen is het meisje al gestorven. Wat verschrikkelijk erg! Zo'n lief klein kindje, het lag naast ons in de klas, we hebben het vastgehouden, we hebben het horen huilen, zien drinken, we hebben het gewoon zien leven! Onbegrijpelijk dat datzelfde kindje er nu niet meer is. Wat een klap voor dat gezin. De moeder was zo trots op haar. Logisch, iedere echte moeder is trots op haar kind. Ze hebben maar zo kort van dit kindje mogen genieten. Het meisje was nog maar anderhalve maand.

Ook wij moeten het echt even verwerken, wat fijn dat we nu elkaar hier hebben! De mensen hier laten geen tranen zien, willen geen tranen zien ook. ‘Don't cry, don't cry, it's okey!' Het mooie is dat de headmiss het team oproept om voor haar te bidden: ‘Pray for her, she is very bad!' Tegen de kinderen wordt er verder niets over gezegd. Hoeven zij niet te weten dat het kindje gestorven is? Komen ze er vanzelf achter als ze het kindje niet meer achter in de klas zien liggen? Het werk gaat gewoon door.

Wij moeten ookweer bezig met school. Deze week mogen we beginnen met lesgeven in ‘ons eigen klasje'. Dit klasje bestaat uit 10 kinderen uit primary 1 (groep 3). We geven les in de open buitenlucht. Wel lastig als de regen met bakken uit de lucht komt vallen, dan kan het feest niet doorgaan! Voor de kinderen is het echt een feest, ze komen 's morgens vroeg al naar ons toe gerend om te vragen of ze die dag ‘outside lessons' krijgen. Ook ons bevalt het prima! We beginnen onze draai steeds meer te vinden op school.

We komen wel elke dag nog dingen tegen waar we vreemd van opkijken. Tijdens het ochtendritueel worden er opeens een stuk of 40 kinderen uit de rijen naar voren gestuurd. Deze kinderen hebben de kleren niet schoon genoeg en krijgen hiervoor klappen, heb jij even pech als je moeder de kleren niet wast! Ook wordt er niet altijd even pedagogisch omgegaan met de kinderen: een jongetje heeft nogal moeite met leren en geef een verkeerd antwoord. De juf tekent met wit krijt een kruis op z'n zwarte kroeshaar en zegt: ‘I cancel you!'. Het is heel apart dat we deze zelfde juf aan de andere kant ook vaak op een mooie manier zien lesgeven. Ze betrekt de kinderen op een leuke manier in de les, dit doen lang alle leerkrachten hier niet!

De namen van onze collega's beginnen we langzamerhand te kennen. We zijn langs elke leerkracht geweest om een foto te maken en de naam op te laten schrijven, zo kunnen we thuis ook oefenen. Dat we ons huiswerk niet helemaal goed hebben uitgevoerd blijkt als we op school komen en een collega vraagt of de collega die aan komt lopen wel op de lijst staat. Klaasje zegt: ‘Yes, that's Monday!'We liggen echt in een deuk, het moet Sunday zijn...

Tja, ze kan er ook niets aan doen. We hebben niet al te veel tijd over om namen te gaan bestuderen. Naast ons schoolwerk zijn we druk bezig met het huishouden en met het ontvangen van (on)gewenste bezoekers. Dit laatste wisselt nogal eens. We krijgen veel bezoek van meiden van de Secondary-school. Soms erg gezellig maar af en toe sturen we ze ook wel eens weg. Gelukkig dat onze geweldige buurvrouw ons een handje helpt! Laatst stonden er een paar meiden bij onze achterdeur. Deze deur gebruiken wij eigenlijk nooit maar de meiden wilden niet gezien worden door de buurvrouw, zij is lerares op de Secondary-school en als de meiden te vaak bij ons komen krijgen ze klappen. Maar ze wilden dit risico toch lopen, helaas voor ze laten wij ze niet binnen omdat we het op dat moment echt te druk hebben!

Toch komen de leerlingen van de Secondary-school ons soms ook wel goed van pas. Op een middag ben ik buiten aan het vegen. Een warm werkje onder de brandende zon! Maar we vonden dat ons erf er toch heel wat minder netjes uitzag dan bij de buren (het gras bij de buren is altijd groener). Maar ik dus met onze takkenbos naar buiten om alle rotzooi op te ruimen. De buurman komt langs, hij werk ook op de school, net als zijn vrouw. Hij ziet dat ik aan het vegen ben, ‘i'll send you some pupils to do it for you!' Dit aanbod sla ik niet af al voelt het best wel lui. Een uurtje later ligt ons erf er net zo keurig bij als dat van de buren...

Tijdens onze maaltijden krijgen we regelmatig bezoek van een buurmeid. Ze komt meestal rond een uur of 6 ongevraagd binnenvallen. Ze kijkt ons het eten zo ongeveer van het bord maar zegt niets. Wij proberen af en toe nog een gesprekje aan te knopen maar als we iets zeggen krijgen we het gevoel of we Chinees spreken. Dus we geven het dan maar op... Ze pakt haar mobiel en gaat gezellig zitten bellen. Het is wel handig dat ze geen Nederland verstaat want we praten niet altijd even aardig over haar.

Een andere ongewenste bezoeker presteert het ons zo de angst op het lijf te jagen dat wij de kamer niet meer in durven. Ik zit op dat moment op de wc en hoor opeens een harde gil, het is Hendrikje. Waarom ze gilt is het algauw duidelijk. Onderaan mijn wc-raampje komen de meiden mij waarschuwen dat ik moet blijven zitten waar ik zit. Er zit een vleermuis in de kamer! Op het harde gillen komen de buren algauw aangerend. Onze buurman is erg heldhaftig, gewapend met een bezem loopt hij het huisje binnen. Even later komt hij naar buiten met een zielig dood beestje. Dan kom ik ook te voorschijn te komen, gewapend met camera. Nou durven we!

Ik zal het verhaal positief afsluiten. Zo af en toe krijgen we ook nog gewenste bezoekers

! Gisteren arriveerde hier een ambulance. Er stapten 2 jongens uit. Kerngezond verder hoor! Jan-Arne en Corné lopen stage in een hospital 1,5 uur hier vandaan. Zij zitten ook op de GH en komen van donderdag tot zaterdag bij ons logeren. Erg gezellig!

Gisteravond hebben we metde 8 Nigeriaanse Nederlanders het afscheidsfeestje van Henk gehad. We hebben met z'n allen een heerlijke maaltijd gehad bij chief Nege. Onder een heldere maan hebben we onze mooiste en grappigste ervaringen met elkaar gedeeld. Een mooie en fijne avond!

Wij zitten nou ook alweer over de helft. We hebben het nog steeds prima naar onze zin! Het is geweldig om te zien hoeveel mensen er met ons meeleven. Super bedankt voor al jullie mails, brieven, reacties op site enz.!