...een grote, zwarte, Nigeriaanse gorilla die elke dag zijn rustige leventje leidde tussen de zieke mensen. Hij had zijn eigen vertrekje in de tuin van het ziekenhuis. Hij genoot van alle mensen om hem heen. Tot de dag dat er opeens 3 blanke meiden voor zijn neus stonden, nooit van zijn leven heeft hij zulke rare wezens gezien. Wat zou jij doen als je deze gorilla was?

Zo eindigt ons heerlijke wandelingetje naar de eerste aap in het wilde Afrika, in een wegvluchten omdat hij ons bekogelt met alles wat hij maar om zich heen kan vinden. Hij vindt ons echt niet leuk aan zijn boze gedrag te zien. Nou, wij vinden hem ook echt niet leuk meer!

Maar het leuke weekend bij de familie Abam maakt alles weer goed, we genieten volop van de gastvrijheid en de vriendelijkheid van deze mensen. Vooral met zoon en dochter Abam kunnen we het goed vinden, ze zijn ongeveer van onze leeftijd. We hebben leuke gesprekken en zo komen we steeds meer over het Nigeriaanse leven te weten. Terfa, de zoon, heeft al 2 jaar een relatie met een meisje maar ze is nog nooit bij hen thuis geweest. Zo gaat dat hier, de toestemming van de ouders is erg belangrijk, en als het even kan zoeken zij een partner voor je uit. 'Als jij met een jongen buiten staat en je vader komt langs, wat zeg je dan?' is hun vraag aan ons. 'Hoi pap' is ons antwoord. Dit vinden ze heel vreemd, dat je zomaar voor je relatie uit durft te komen. Mr. Abam is als het goed is vandaag gearriveerd in Nederland. Hij komt voor De Verre Naasten. Onze families gaan hem naar alle waarschijnlijkheid ontmoeten, zo grappig. Zijn jullie al een beetje aan het oefenen met Engels?

We verbreken ons record qua kerkdiensten. We zitten van half 8 tot half 1 in de kerk. Eerst de Engelse dienst en daarna worden we geacht om naar de TIV-dienst te gaan omdat daar een speciale happening is. De kerk zit bom en bomvol met allerlei belangrijke mensen (onder andere wij natuurlijkJ). En wat er nou zo speciaal aan is? Er worden allerlei certificaten ofzo uitgedeeld en de mensen die ze te krijgen zijn zo te horen toch wel heel geweldig, pure mensenverheerlijking. We eten dit weekend voor de 3^e keer Pounded Yam. Dit keer bij de pastor van de kerk waar we zondags heengaan. De 2 Nederlandse studenten zijn er ook. O ja, of je het gelooft of niet, we hebben zelfs kippenbotten gegeten, je zou het eens moeten proberen. Een ware lekkernij, voor Nigerianen dan.

Op school gaat zo alles z'n gangetje. Onze lesjes buiten vinden plaats wanneer daar tijd en gelegenheid voor is, leuk om te doen. Het is nu al 2 keer gebeurt dat er geen auntie (juf) te vinden was in onze klas, ‘s morgens. Dus we hebben de stoute schoenen maar aan getrokken en geprobeerd, ja echt geprobeerd les te geven voor een klas van 53 kinderen. Pfoei, dat is wel vermoeiend zo'n dag. Wij staan bekend als ‘aunties die niet kunnen slaan', de kinderen weten dit ook en proberen ons dan ook echt uit. Doe ons maar een klasje van 10 kinderen die je al moe genoeg kunnen maken.De laatste dagen van de week zijn er testen. Ik kan het niet anders zeggen als: zooitje ongeregeld. De kinderen doen voor de eerste keer testen, ze moeten het allemaal maar zo snappen en de toetsen worden ter plekke verzonnen. En met een toets met 1 vraag is het gauw beslist; heb je deze goed dan komt er een 10 te staan, heb je deze fout, dan heb je een 0. Kinderen zijn helemaal bang om dit cijfer thuis te laten zien omdat ze dan weten wat er gebeurt, dan wordt er geslagen. We zeggen best eens tegen elkaar: 'Zie je dit in Nederland al gebeuren?' Wij zetten ons beste beentje voort om een beetje orde in dit alles te scheppen. De vrijdag hebben we ingelast als studiedag, dan kunnen we bezig met ons project. We willen straks natuurlijk wel met een voldaan gevoel naar huis, en we hopen dat ze er op school dan ook verder mee kunnen. Zo het nu lijkt gaat dat lukken en komen we helemaal blij thuis. Veel van onze collega's zijn onze maatjes. Als we op alle uitnodigingen die we van hen krijgen ingaan, moeten we er nog wel een paar weekjes aan vast knopen. Bij 2 collega's zijn we op visite geweest. Leuk om te zien hoe (primitief) ze leven. Onderwijzer zijn is hier absoluut geen vetpot.

We hopen trouwens dat we nog herkend worden straks in Nederland. Er wordt ons hier verteld dat we ‘fatter' geworden zijn. De mensen hier zijn daar helemaal blij om omdat ze aan ons kunnen zien dat we het goed hebben hier. We vinden het zelf nog wel een beetje meevallen en nemen het maar met een korreltje zout. (Daar word je niet dik van, toch?) Straks in Nederland anders maar op rantsoen. Ze zeggen wel meer dingen waarvan we ons afvragen of ze het nou zeggen om ons complimenten te geven, of dat het echt waar is. Bijvoorbeeld dat we bruiner zijn dan toen we aankwamen, terwijl volgens ons onze ‘bruiningstijd' nog moet komen. Het laatste weekje gaan we nog een beetje rondtrekken om wat meer van Nigeria te zien. Dan gaan we er nog even mooi van nemen.

Deze week is het echt extreem hoe vaak het onweert. En niet een beetje, nee, echt heel hard en lang. Het heeft er al voor gezorgd dat mijn laptop voor even uit de running is, de stekker is gesneuveld. Maar gelukkig is er Abam die in Abuja, voor hij op het vliegtuig stapte, voor een nieuwe gezorgd heeft, er is een nieuwe stekker op weg naar ons toe als het goed is.Het is soms ook wel handig dat het zo vaak regent, we zetten dan snel een paar emmertjes buiten, onder de dakgoot. We maken daar heerlijke thee van. Wie komt er bij ons op theevisite?

Er zijn weer nieuwe jurken voor ons in de maak. Deze keer hebben we de stof zelf uitgezocht. Wat blijkt nu? De stof die wij 10x mooier vinden dan die van onze vorige, fruitjurken, is hier ouderwets.

Morgen gaan we het meemaken, we gaan naar een Nigeriaanse trouwerij. Onze Nigeriaanse ouders (zo noemen ze zichzelf), de Achiniku's, zijn uitgenodigd en omdat dit weekend een uitje naar hen gepland staat, mogen wij mee.We zijn erg benieuwd hoe dat allemaal zal gaan.

We zijn al druk aan het denken hoe we afscheid gaan nemen hier, het komt steeds dichterbij en we willen het zeker goed doen. Het idee dat je hier alles en iedereen achterlaat en waarschijnlijk nooit weer ziet is geen leuk idee. Aan de andere kant zien we er ook echt naar uit om in alle vroegte op 30 oktober op Schiphol te landen en iedereen weer te zien.

Fijn om te weten trouwens dat iedereen ons nog niet vergeten is. Dat merken we aan de post en aan de andere reacties de we krijgen, altijd leuk. Ik heb zelfs al een kaartje gekregen voor mijn verjaardag, maar die mag pas woensdag gelezen worden. De meiden hebben hem voor me verstopt om alle verleidingen tegen te gaan.

Tot over, ja echt, een paar weekjes!

Geschreven door Hendrikje