Hoe voelt het om behandeld te worden als V.I.P.? Wij kunnen er over meepraten. Zaterdag gaan we met pastor en mevrouw Achineku, op weg naar Makurdi naar een bruiloft. Als eerste gaan we naar de kerk. De NKST vrouwen zitten al luidkeels te zingen en te krijsen als we binnenkomen en zo langzamerhand druppelt de kerk verder vol. Er zullen 6 dominees de dienst leiden en hun vrouwen hebben een apart plekje waar ze alles goed kunnen zien en daar mogen wij ook bij zitten. De dienst wordt in de TIV taal gehouden maar de dominees vertellen wel de hele tijd in het Engels wat er gebeurt. Alle belangrijke mensen worden voorgesteld en wij mogen voor in de kerk komen staan, meneer Achineku stelt ons voor. Ik moet er niet aan denken dat er op mijn bruiloft een stel belangrijke buitenlanders voorgesteld moeten worden in de kerk...maargoed, zo gaat dat hier!De vader van de bruid, een bekend politicus, is toch wel zó blij dat we de bruiloft van zijn dochter tot een internationale bruiloft gemaakt hebben!

Laten we het maar omdraaien. Wij vinden het geweldig om een keer een Nigeriaanse bruiloft mee te maken. Alles is zo gekleurd en vol leven. Er wordt veel gezongen en ze hebben echt aandacht besteedt aan details. Zoals de candlegirls die de kaarsen aansteken in de kerk, de twee bloemenmeisjes en de kleine bruid en bruidegom. Alle kleren zijn precies op elkaar afgestemd en ook lopen ze precies in dezelfde maat. Heerlijk als je die kinderen hun taak zo serieus ziet nemen. Wat we ook erg leuk vinden is dat de bruid en de bruidegom allebei hun eigen belofte voorlezen aan elkaar. Maar voor de rest ziet het bruidspaar en niet overgelukkig uit ofzo, emoties tonen is er hier echt niet bij.

Na de kerkdienst gaan we naar een terrein waar de receptie gehouden wordt. We genieten echt met volle teugen. Er is zoveel te zien hier. Je kan zien dat de mensen rijk zijn want het ontbreekt er werkelijk aan niets. We krijgen cola, vruchtensap, een fles wijn, een klein stukje cake en na een tijdje een complete maaltijd. Ook in de toespraken op de receptie worden we door de hoge heren wel een paar keer genoemd en we mogen in de V.I.P. room zitten. Wij zitten aan tafeltjes met een leuk tafelkleedje en beklede stoelen. De andere mensen zitten op gewone stoelen achter elkaar (net als in de kerk zegmaar) en wij krijgen eten op een bord en die andere mensen krijgen eten in een plastic bakje. Tja, verschil moet er wezen hè? Nee, eerlijk..ik vind het best wel een beetje vreemd. We worden overal als heel belangrijke mensen behandeld terwijl wij ook maar gewoon studenten zijn. De mensen hier hebben allemaal de mooiste jurken aan en wij lopen in ons oude kloffie.

Maandag begint het schoolleven weer. We vragen ons af hoe ze het vrijdag gedaan hebben met de testen want woensdag en donderdag hebben wij alles opgeknapt.We komen er snel genoeg achter: Eerst vragen we de juffen of het gelukt is vrijdag en we krijgen te horen dat het klaar is. We zijn bezig geweest en we zijn gefinisht zegt de ene juf met een grote lach. Mooi, helemaal top! Willemijn is aan de beurt om als eerste naar buiten te gaan met onze kinderen en ik help haar het hele stel naar buiten te delegeren. Daarna ga ik weer naar binnen en ik zit nog maar net of de andere juf komt naar me toe met een mega stapel schriften: ‘Can you help me?' Natuurlijk kan ik helpen maar wat blijkt: Dit zijn allemaal schriften van vrijdag. En als ik het scorepapier bekijk zie ik dat ze vrijdag echt maar bijzonder weinig hebben gedaan. En aan de resultaten van de toetsen te zien hebben de kinderen ook maar weinig begeleiding gehad. Jammer dat ze zo met de kinderen omgaan.

Dinsdagavond begint voor Willemijn en mij de voorpret van Hendrikjes verjaardag al. We sturen Hendrikje naar bed en gaan de kamer versieren. We hebben slingers en ballonnen meegenomen uit Nederland en gaan vol goede moed aan de slag. We doen het zo stil mogelijk want Hendrikje mag natuurlijk niks doorhebben. De man van de stroom houdt vanavond wel van grapjes want om de 10 minuten doet hij de stroom even uit en weer aan. Lastig is dat wel want een kamer versieren in het donker gaat niet zo makkelijk. We zijn al wel zo ver aan het Nigeriaanse leven aangepast dat we er niet meer vreemd van opkijken en ook geen opmerking meer over maken, we pakken dan alleen zwijgend onze zaklampjes!

Onze verrassing is zeker geslaagd want Hendrikje voelt zich echt jarig woensdag! Ze mag zelfs op de verjaardag dat ze volwassen wordt (21) voor het eerst in haar leven kaarsjes uitblazen!Top toch?;-) `s Middags en `s avonds komt er visite, het is een heel andere maar toch een super leuke verjaardag! Iedereen die, op wat voor manier dan ook, haar gefeliciteerd heeft, bij deze van Hendrikje heel hartelijk bedankt!

Donderdag gaan we weer naar Makurdi. Mr. Weor heeft geregeld dat we naar een soort van pottenbakkerij gaan.De directrice van onze school en onze buurman gaan ook mee. We zitten dus als sardientjes in een blik want we moeten met z`n 4en op de achterbank. Heerlijk om zo een uur in de auto te zitten, maar niet heus! We hebben allemaal last van de heupen en zweten ons een hoedje. De buurman zit lekker voorin. Hij heeft Bijbels meegenomen om onderweg aan politiemensen te geven. Deze mensen versperren op bepaalde plekken de weg en meestal willen ze geld. De buurman neemt Bijbels mee en zegt dat hij die gaat geven. Slim en goed idee. Zo ben je meteen aan het evangeliseren en ondertussen is de Bijbel ook het symbool wat lijnrecht tegenover hun corrupte gedrag staat. Dat blijkt ook want we hoeven geen enkele keer geld te betalen en we worden altijd de weg weer opgestuurd met de groet: ‘God bless you'.

We bezoeken ook het ministerie van Onderwijs en het house of Assembly. Wat dat mag zijn weten we nog steeds niet helemaal maar het schijnt dat er wetten gemaakt worden. Wanneer dat dan gebeurt is ook nog de vraag want in het hele gebouw zien we maar 1 mannetje werken en dat is een man in de bibliotheek. De rest van de hoge heren zit een beetje achter het bureau, de helft slaapt en de andere helft kijkt televisie. Ja, zo wordt Nigeria vast wel een keer welvarend! De pottenbakkerij is wel echt leuk. Het is de derde beste van de wereld. Dit zou je niet zeggen als je het kleine bedrijfje ziet waar alles zo ongeveer met de hand gemaakt wordt maar ze maken wel super mooie spullen.

Vrijdag is weer onze studiedag. Maar ja, je kan niet veel doen als alle laptops de batterij leeg hebben en er geen stroom is. Ook kunnen we niet in het internetcafé aan het werk want ze zetten om 11 uur de aggregaat pas aan. Ook is het onze postdag. We zijn altijd weer blij om Matthew te zien, als we hem zien betekent het dat hij post voor ons heeft!

Vrijdagmiddag zijn onze tweede Nigeriaanse jurken ook klaar. Als Willemijn de kamer binnenkomt in haar soepjurk liggen we echt helemaal dubbel van het lachen. Het model leek zo leuk in het blad maar het ziet er niet uit. Hendrikje lijkt precies een zeemeermin en de jurk van mij is net een aardappelzak. De naaister moet wel doorgehad hebben dat we ze niet leuk vonden want ze heeft het gehinnik uit de slaapkamers echt wel gehoord. De jurk van Willemijn is te wijd en te lang, die van Hendrikje te strak en ik krijg de mijne niet eens alleen aan en uit! ‘You look beautiful' is de uitroep van de naaister maar we kunnen het echt niet met haar eens zijn!

Dit weekend hebben we weer logees. Daniëlle en Griëlla, HBO-V studenten die werken in het ziekenhuis van Mkar, zijn bij ons. Erg gezellig! En volgende week zaterdag, ja echt, dan hebben we ons afscheidsfeestje hier al. Dus lieve mensen, we zijn al bijna weer thuis!

(geschreven door Klaasje)