Nog één dag en we stappen het vliegtuig weer in! We hebben ondertussen ons afscheid gehad. Als blijk van waardering hebben we verschillende mensen Hollandse klompjes als cadeau gegeven. Voor Weor en Ker hebben we een speciaal cadeau laten maken omdat zij veel voor ons gedaan hebben. Hiervoor hadden we een foto van ons samen met hen nodig. Op een avond komt Weor bij ons om een foto te laten maken. We vinden het mooi om voor ons huisje op de foto te gaan. Het is erg donker buiten dus er moet op goed geluk een foto worden gemaakt. Er wordt een hele fotoshoot gehouden, dan kunnen we kiezen. Nou, die keuze wordt nog erg moeilijk! Als ik de foto's bekijk op de camera zie ik dat ze niet helemaal perfect gelukt zijn. ‘I don't see your head!' Er is alleen maar een zwart rondje te zien, dat moet dan het hoofd voorstellen. We zetten Weor voor een witte achtergrond en hopen dat het dan beter gaat lukken. Als we de foto zien vertellen we Weor dat het ‘a very nice picture' is. Tjah, we kunnen toch niet vertellen dat z'n hoofd nog steeds onzichtbaar is. Weor is nog maar net de deur uit of de tranen biggelen ons over de wangen van het lachen, die arme man kan er toch ook niks aan doen dat hij zo zwart is?

We worden de laatste week in Gboko nog even overal heen gesleept. Op een avond gaan we eten bij een pastor, z'n naam ben ik ondertussen alweer vergeten maar het eten was best lekker. Ik zal beginnen bij het begin: anderhalf uur na afgesproken tijd worden we opgehaald door Chief Nege. Bij het wegrijden geeft hij direct aan dat hij niet goed kan rijden in het donker. Nou, uit ervaring weten we dat hij het bij daglicht ook al niet al te goed kan dus we zijn benieuwd wat we nu zullen krijgen. We houden inderdaad zo af en toe ons hart vast. We zijn blij voor elke brommer en elke voetganger die hij weet te omzeilen. De auto lijkt nogal een afwijking naar rechts te hebben. Gelukkig gaat het steeds net goed, vooral met behulp van de claxon. Bijna aangekomen op onze bestemming gaat de geasfalteerde weg over in een zandweg vol kuilen en gaten. Het is natuurlijk best lastig om over een grote hobbel heen te gaan, te schakelen en dan ook nog eens naar links te moeten afslaan. Dit gaat dan ook niet helemaal hoe het moet, we horen veel gegas maar er gebeurd vrij weinig, en even later niets meer want de auto slaat af. Hendrikje wil graag haar medeleven even betonen: ‘this is not the best way to drive!' Tjah, hij zal zelf ook wel begrijpen dat er inderdaad mensen zijn die er iets meer handigheid in hebben. We leggen maar gauw uit dat we bedoelen dat ‘the road' hier niet al te gemakkelijk is om op te rijden. Maar we komen veilig aan op onze bestemming en dat is het belangrijkst! De pastor heeft een prima maaltijd klaargemaakt. Z'n vrouw eigenlijk want mannen koken hier nooit. De pastor wil toch wel eens weten hoe we dat doen in Nederland, hij heeft gehoord dat we water aan de kant duwen en dan ons huis ertussen plaatsen. We leggen hem uit dat we hier dijken voor hebben maar het lijkt hem toch maar vreselijk eng om in Nederland te wonen. Het klinkt allemaal natuurlijk ook best wel eng, wij zagen eerst ook best wel op tegen die leeuwen en beren in Nigeria!
Na een gezellige avond gaan we rond half 9 weer naar huis. Chief Nege heeft voor de zekerheid maar een chauffeur ingeschakeld om ons naar huis te brengen, wij zijn hier wel blij mee, hebben we iets meer kans veilig thuis te komen. We voelen ons nu inderdaad wel iets veiliger al zou het handiger zijn als we de elektrische raampjes zelf konden bedienen. De raampjes staan een eindje open, we genieten van de frisse avondlucht. De chauffeur vindt het iets te fris en drukt op het knopje om het raampje te sluiten, niet wetend dat Hendrikje haar hand erbuiten heeft. Ze kan die niet meer op tijd terugtrekken en even later hangt haar hand buiten de auto en de rest erbinnen. Het zit verder nog wel aan elkaar maar echt prettig zit het toch niet. Klaasje roept verschrikt: ‘Her fingers, her fingers!' De chauffeur begrijpt na een pijnlijke minuut wat er aan de hand is en Hendrikje kan haar hand weer binnenboord halen, arme meid!

Vrijdag hebben we ons afscheid van school ‘gevierd'. Wij worden om 10 uur op school verwacht. Vanuit de verte zien we al twee grote party tenten staan, wow, wat hebben ze allemaal voor ons georganiseerd? Als we op het plein aankomen rennen ons honderden kinderen tegemoet. We worden zo ongeveer omvergelopen en met aan elke hand minstens 10 kinderen worden we het plein op getransporteerd.

Het wordt echt zo'n geweldige morgen! Er worden speeches gehouden, dit lijken meer verlanglijstjes voor sinterklaas. Tussen de regels door wordt even verteld wat ze allemaal nog nodig hebben voor school: computers, schoolbus, printers enz. De liederen die voor ons gezongen worden zijn echt ontroerend. De meisjes beginnen gewoon te huilen tijdens het zingen, zo lief! Wij zullen alles en iedereen ook echt gaan missen, het is gewoon een raar idee dat we iedereen waarschijnlijk nooit meer zullen zien. We krijgen een traditionele dans te zien, de kinderen dragen de traditionele lappen stof en onder begeleiding van drums wordt er gedanst. Na afloop moeten wij naar voren komen en krijgen wij een prachtige mooie traditionele stof om ons heen geknoopt met een wat minder prachtige blouse. Dit is een cadeau van alle ouders, een mooie herinnering aan Nigeria!

Zaterdag: een vrije dag, een warme dag, een drukke dag maar bovenal onze afscheidsdag!
Om 4 uur komen onze zwarte vrienden op bezoek en ook onze witte Nigeriaanse vrienden zijn aanwezig. Voor ons gevoel is het niet echt een afscheid, we kunnen het ons nog niet echt voorstellen, veel gezichten zijn zo vertrouwd geworden. Raar dat we veel van deze mensen nu voor het laatst zien. Er worden veel speeches gehouden deze avond. Nigerianen kunnen allemaal erg interessant speechen. Of iets minder interessant maar erg lang. Pastor Ker verteld in z'n toespraak dat hij voor ons gaat bidden of we hier een Nigeriaanse man mogen krijgen. Ik weet niet of we hem daar zo dankbaar voor moeten zijn, we zijn nog lang niet uitgekeken op onze Nederlandse vrienden;)! Corné houdt ook een speech, kort maar krachtig: make new friends, but keep the old, the one is silver but the other gold. Dat is hier inderdaad wel erg toepasselijk, al zullen we onze Nigeriaanse vrienden misschien nooit weer zien, we zullen ze nooit gaan vergeten!

De laatste nacht hier in Nigeria zullen we ook nooit gaan vergeten. We zijn ongeveer klaar om naar bed te gaan als ik een grote kakkerlak zie lopen. Aan veel dingen in Nigeria zijn we gaan wennen maar als we zo'n beest zien lopen we toch liever een straatje om! Of in dit geval ga ik op de bank staan. Maar op die bank voel ik me niet meer veilig als ik opeens nog tientallen andere kakkerlakken zie lopen! De deur is per ongeluk open blijven staan en de kakkerlakken dachten een goodbye party in ons huis te kunnen houden. Hendrikje en Klaasje staan veilig op de gang, ik weet niet hoe snel ik daar ook moet zien te komen. Maar slapen durven we echt niet! We gaan gewapend met bezem opnieuw de kamer in, om de beurt moeten we er eentje doodmaken, net zolang tot er geen eentje meer te bekennen is. Nu durven we lekker te gaan slapen. Als we de volgende ochtend afscheid nemen van de buurvrouw horen we dat ons ongewenste avond-uur niet onopgemerkt is gebleven. Buren hebben naar elkaar gebeld wat er toch aan de hand was. De security-man heeft zelfs om ons huisje gelopen! Ze snappen volgens mij niet echt dat we zo bang voor zulke onschuldige beestjes kunnen zijn...

Dit is het laatste Nigeriaanse verhaal. De volgende aflevering hopen we in Nederland er op te zetten. We zijn op dit moment in Jos, een mooi gebied waar we nog even écht Afrika hopen te kunnen zien... Morgen hoopt ons vliegtuig om 10 voor 10 's avonds richting Schiphol te vertrekken. We kunnen terug zien op een geweldige ervaring.

Een laatste groet vanuit Nigeria!

(geschreven door Willemijn)